Commewijne : 24.12.2013
We zijn zaterdagavond aangekomen op het vliegveld Zanderij. Assis een medewerker van Ricky heeft ons van het vliegveld afgehaald en ons verteld dat vandaag het inklaringsbedrijf de auto heeft vrij gekregen van de douane en dat hij al bij de garage van Ricky staat. Ricky heeft ons uitgenodigd de eerste nacht in zijn huis in het plaatsje Groningen te overnachten.
Bolletjesslikkers
We hebben met meerdere mensen gesproken over de bolletjesslikkers, het is namelijk zo dat iedereen wel mensen kent die simpel gezegd, cocaïne smokkelen naar Nederland, het is hier een normale gebeurtenis waar niemand vreemd van opkijkt. De mensen staan er voor in de rij. Ze krijgen er ongeveer € 6000,—voor. Daarvoor moeten ze wel 1 kilo bolletjes slikken.
Niet alleen jonge mensen maken de overtocht, een Lutherse predikant kende in zijn parochie een oudere vrouw van 68 jaar die meerdere keren de tocht had gemaakt.
Ricky vertelde dat op een van z’n vluchten naar Amsterdam van circa 250 passagiers er 52 door de douane in Amsterdam werden uit gehaald en dat er na de scan bleek dat er 51 hadden geslikt ,Kun je raden wie niet!
De ironie is dat de grote Japanse autofabrikanten aan dit smokkelen het meest verdienen want het geld gaat direct naar nieuwe Japanner. Als we onderweg voor een eenvoudig hutje een glimmende Japanner zien staan zeggen we ; een bolletjesslikker.
Het westen
De volgende dag de auto ingepakt en dan op weg naar Nickerie een plaats aan de monding van de Corantijn rivier op de grens met Guyana. De streek hier is bekend van de rijst velden en wordt bewerkt door voornamelijk Hindoestanen. Het landschap onderweg is van een vlakke schoonheid.
Paramaribo
Tijdens een tropische regenbui de bezienswaardigheden van Paramaribo bekeken, Fort Zeelandia, de Waterkant, de oude houten huizen in de binnenstad en imposante houten kathedraal.
Het Binnenland
De Highway naar het zuiden, niks geen avontuur, het asfalt strekt zich uit tot aan de zuidpunt van het „van Blommestijn meer“. Gelukkig mogen we 13 km piste rijden, de Brownberg op, het is een nationaal park waar op de top het „Resort“ ligt. Onze eerste nacht in de auto met een heerlijke blik over het stuwmeer.
De volgende morgen koffie gemaakt bij Tonka eiland. We wilden binnendoor naar Afobaka maar deze weg was afgesloten, moesten we toch weer over het asfalt naar de stuwdam.
Nu staan we op het „Adventure strand“ van Berg en Dal aan de Suriname rivier, helemaal alleen…De volgende morgen naar Joden Savanne, om daar te komen moet je over de Suriname rivier,
er gaat een nieuwe weg naar een nieuwe brug maar net voor de brug houd het asfalt op en moet je naar een veer. Ongeveer twee jaar geleden, de brug was net klaar voer ’s avond een dronken bootsman met zijn boot tegen de brug en drie wegdelen plus de gezonken boot liggen nu in het water. Om kosten te sparen hadden ze de doorvaar bescherming weg gelaten. Nu is de brug kapot en de ( Surinaamse) aannemer failliet. Het goede nieuws is dat Ballast Nedam binnenkort een nieuwe brug gaat bouwen
In Joden Savanne zijn nog de resten van de Synagoge en het kerkhof uit het midden van de 17e eeuw.
De uitvoerpapieren van de auto.
De inklaarder , Rabin, moest voor het invoeren van onze auto in Suriname een grote borgsom storten die hij natuurlijk graag terug wil. Daarvoor hebben wij van hem de papieren nodig om die bij de douane bij de uitreis af te laten stempelen. Ricky probeert de hele week al hem te bereiken, wij dus maar weer naar Ricky om te kijken waar wij Rabin kunnen treffen. Eindelijk zaterdag morgen
zien we elkaar bij hem thuis in Paramaribo. De papieren liggen dan natuurlijk nog in zijn bureau maar hij zal zorgen dat ze aan het eind van de middag bij hem thuis zijn. Hebben we al gegeten?, nee, hij belt zijn moeder of het goed is dat hij komt en twee gasten meeneemt, want we moeten natuurlijk het goede Surinaamse eten proeven. Na de heerlijke maaltijd wij maar weer de stad in om de tijd te doden tot vijf uur. Ja het is gelukt we hebben de papieren!
Het Oosten: Commewijne
De brug over naar de het district Commewijne, we mogen overnachten bij vrienden van Ricky’s ouders.
Meneer en mevrouw Saimbang begroeten ons hartelijk en hebben spannende verhalen te vertellen. Meneer Saimbang was werkzaam bij de overheid, heeft vele jaren in het Brokopondo district gewerkt en woonden in de tijd van de binnenlandse oorlog ( tachtiger jaren) in Albina waar hun huis op een dag precies tussen de strijdende partijen stond en werd beschoten terwijl zij thuis waren. Na nog zes jaren in Indonesië is hij nu met pensioen en terug in hun oude huis.
In Commewijne waren de plantages. Nu allemaal niet meer in bedrijf. Op Marienburg, een suiker plantage, staan nu nog de ruïnes van de suiker en de rum fabriek. Een oude Javaanse oud werknemer heeft ons alles laten zien. Meneer Jos, mevrouw
Marja, kijk dit is het resultaat als je zelf de baas wilt zijn…Via Fort Amsterdam naar de koffie en cacao plantage Peperpot. Van het zelden laken een pak, alleen nog fabriek resten en een schilderachtig bewoonde kampong.
Terug bij de Fam. Saimbang was het een gezellige drukte, veel familie en veel lekker eten! Zo hoort het in Suriname.
Na een hartelijk afscheid richting grens. Daar aangekomen de papierkraam zonder problemen afgewerkt. Wel moest de chef zelf daarvoor komen maar Rabin krijgt zijn borg terug (hopen wij).
Wie gewünscht stand das Auto bei Ricky zu Hause. Zu erst sind wir nach Nickerie gefahren, hier wird Reis angebaut durch Surinamer von Hindustanischer herkommst.
Auf eine schöne neue Asphalt Straße Südwärts zum Brokopondo Stausee. Oben auf der Brownsberg zum ersten mal im Auto übernachtet mit herrliche Blick über der See.
Paramaribo, der Hauptstadt, hat eine schöne Altstadt mit Holzhäuser und einen Kathedrale aus Cedernholz, Fort Zeelandia und einen Palmengarten. Am letzten Tag die verlassene Plantagen und Fort Nieuw Amsterdam besucht. Die Grenze mit Französisch Guyana ohne Problemen mit die Fähre überquert .