Wij zijn Jos & Marja

Our trips have been great experiences, which we want to share with you.

Falkland Islands

Falkland Islands
2021-04-11

Van Martinborough gaan we door het binnenland naar het noorden.
Een mooie route door de heuvels. Maar na 3 uur links rechts op en af en maar 100 km verder houden we het voor gezien en nemen verder de hoofdweg .
We halen Napier net niet en overnachten op een oude, eenvoudige camping in Waipawa.
Zaterda

gmorgen mooi op tijd rij  den weNapier binnen. De stad is bekend om zijn Art Deco gebouwen. Het is vrij druk en de binnenstad is afgezet. Vinden gelukkig een parkeerplek, wat niet zo gemakkelijk is met dat lange ding.

Oude auto’s en verkleedde mensen in de straten. Is het die dag Art Deco festival .
Na een uurtje hebben we het wel gezien en rijden verder weer naar Taupo en vandaar richting Rotorua.
Nog voor die stad waar het zeer toeristisch is vanwege de vulkanische activiteiten rondom zoeken we een camping.
Zondagmorgen dan naar de Waimangu Vulcanic Valley. We lopen rond, het is nog vrij rustig omdat de meeste bezoekers eerst naar de gyser gaan die 1x keer per dag om 10.15 uur spuit.
Als wij klaar zijn en naar de parkeerplaats lopen stroomt die net vol met de mensen van daar.
Door naar het noorden, een camping bij Athenree, Waihi, met hot pool lijkt ons wel wat..
Langzaam richting Auckland met een omweg zigzaggen en huppelen we via weg 25 naar de camping in Miranda voor onze laatste campernacht.
Morgen dan de camper afgeven, nog een nacht in Auckland centrum en dan woensdag via Singapore, Amsterdam weer naar Berlijn.

Egypt I Cairo-Luxor

Aswan: 18.01.202

Eigenlijk wilden we in 2013 onze wereldreis beginnen door van Berlijn naar Kaapstad te rijden.
Toen werd het onrustig in Noord Afrika en begonnen ze te vechten in Syrië.
Daarom zijn wij toen begonnen in Zuid Amerika.
Nu 7 jaar later is het wel weer mogelijk om van Egypte zuidwaarts te rijden.
We kregen in 2019 de nieuwe Djoser gids en daar stond een rondreis Egypte -Sudan in en dat leek ons wel een goede mogelijkheid om te zien het het daar nu is.
We zij al meermaals met een groepsreis van hun mee geweest en hebben daar goede ervaringen mee.
Dus geboekt en op maandag 13 januari vliegen wij naar Istanbul, stappen daar over op de vlucht naar Caïro waar ook de groep uit Nederland mee moet. En dat klopt, we treffen elkaar op het vliegveld aldaar bij de man met het bord „Djoser“ die ons door de douane lootst en ons overdraagt aan onze groepsleider Sjoerd.
Het is al later als we in ons hotel aankomen en we gaan naar bed, morgen vroeg op, dat is een Djoser principe….. dit is geen vakantie….
Het is fris in Caïro en ik ben blij met mijn nieuwe donzen deken die ik bij me heb voor het kamperen later in de reis, op het bed alleen een laken en een dun dekentje, Jos kruipt zelfs lekker in zijn mummie slaapzak ( zeer toepasselijk bij een bezoek aan Egypte)
Op onze eerste dag in Caïro gaan we met de metro naar de Koptische wijk.
Naast het metrostation is een groot complex van kerken, museum, kapellen en een Synagoge. Iets verderop staat een grote moskee.
Weer met de metro terug naar het centrum. Sjoerd neemt ons eerst mee naar de beste falafel tent van Cairo voor een snelle lunch en daarna naar het Egyptisch museum.
Overvol en stoffig, je kunt zien dat er de laatste tijd niet veel meer aan onderhoud wordt gedaan. Binnenkort gaat het nieuwe museum open, zeggen ze…
Dit staat vlak bij de Pyramiden van Gizeh.
s’Avonds gaan we met taxi’s de stad in, eten een soort Egyptische pannenkoek en maken een wandeling door de Suuq.
Vandaag naar de Pyramiden, maar eerst naar Memphis om het liggende beeld van Ramses II te bewonderen. Dan naar de trap pyramide van Djoser in Saqarah.
Na de lunch naar Gizeh, we hebben ruimschoots de tijd om daar rond te
Het meest indrukwekkende was voor ons de boot, helemaal gaaf en 4500 jaar oud!
Eind van de middag halen we onze bagage op en gaan naar het station. Om 20.00 uur nemen we de nachttrein naar Luxor, een luxe cabine voor ons tweeën, zelfs met wastafeltje.
Na een heel vroeg ontbijt zijn we morgens om 5 uur in Luxor
Afwijkend van het programma hebben we met zijn allen besloten, op voorstel van Sjoerd, direkt naar het dal der koningen te gaan. Dat was een goed idee, we waren de eersten. Konden mooi foto’s maken zonder al die Aziaten die na ons kwamen..
We bezoeken drie graven. Jos was hier 40 jaar geleden ook al en ziet nu de „vooruitgang“. We rijden met een treintje van de kassa naar de graven. De meesten hebben een mooi aangelegde entree.
Wat wel veel beter is nu is de verlichting, dank de LED zijn de tekeningen en inscripties heel mooi verlicht.
Ook naar de Tempel van Hatsjepsoet gaat het met een treintje. Er is veel gerestaureerd, de meningen zijn er over verdeeld of dit een goede zaak is, je ziet nu hoe het was, of dat men de ruïnes laat zoals het was.
Aansluitend naar Deir el-Medina, de plek waar de arbeiders woonden die de graven in de rotsen hebben uitgehakt. De twee graven van de hoofdwerklieden waren de moeite waard om te zien.
Nog even voorbij bij de Memnonkolossen waar ik mijn kleine teen open haal, niet aan een oude steen maar aan een betonnen drempeltje…..
Met lunchtijd waren we weer in het hotel en kon iedereen zijn eigen gang gaan. We zijn eerst wat gaan eten, dan wat uitrusten en toen gaan rondlopen. De Luxor tempel lag tegenover het hotel, hebben we van achter de hekken bekeken, verder langs de Nijl richting museum. Dat was nog dicht tot 5 uur, dat duurde ons te lang dus hebben we dat maar gelaten.
De volgende morgen naar de Karnak Tempel.
Met de boot over naar de westkant van de Nijl om daar te lunchen. Daarna kwam een groot deel van onze groep ook daarheen om te gaan fietsen door de velden.
Sjoerd weet de weg en bijna in race tempo gaan we over kleine weggetjes, door dorpen waar we de bezienswaardigheid van het jaar waren naar de tempel van Ramses III bij het dorp Medinat Habou. Bijna geheel intakt maar wordt bijna niet door Touristen bezocht.
Na onze avond falafel naar bed en de volgende morgen weer vroeg op. Een mooie grote bus
staat klaar om ons naar Aswan te rijden.
We stoppen onderweg bij de tempel van Horus in Edfoe. Vanwege de lange afstand vandaag is er geen tijd om te lunchen en terwijl wij de tempel bekeken heeft Sjoerd voor iedereen falafel gehaald.

 

Egypt I Aswan-Wadi Halfa

Wadi Halfa: 21.01.2020
Aan het eind van de middag zijn we in Aswan. Onderweg bezoeken we nog de Tempel van Horus in Edfoe, we hebben deze mooie tempel wel snel bekeken want we zijn een beetje tempel moe. We logeren in het mooiste hotel van deze reis in Egypte. Het heeft zelfs een zwembad maar helaas is de temperatuur zodanig dat een duik niet is aan te bevelen.
Dat is eigenlijk de hele tijd al zo, stralende zon maar koude wind!
Ook zit er direkt naast het hotel een koffie tentje met zeer goede Italiaanse koffie, waar we s’morgens en s’avonds onze behoefte bevredigen..
De volgende morgen gaat de groep naar de tempel van Isis op het Philae Island. Jos is daar al geweest en ik heb al wel genoeg tempels gezien. Wij brengen een bezoek aan het zeer mooie Nubisch Museum. Een goede voorbereiding op de rest van de reis in Sudan.
Met zijn allen in de boot naar de overkant waar we bij een Nubische familie gaan lunchen. daarna varen we naar Kitschener Island om de botanische tuin te bewonderen, vervolgens naar Elefantine Island voor een wandeling door een Nubisch dorp en drinken thee bij een familie die Sjoerd goed kent.
We varen terug naar Aswan terwijl de zon achter de duinen onder gaat.
Een mooie grote bus brengt ons verder door de woestijn naar Abu Simbel een afstand 300 kilometer waar we aan het eind van de middag aan komen.
Direkt naar de tempel van Ramses II, ook hier is er in vergelijking met 40 jaar geleden veel veranderd.Toen kwam je met het vliegtuig, Was er geen dorp en kon Jos nog kijken in de Dome. loop je door wel gevoeld 50 souvenir winkeltjes over een mooi pad naar de tempels. Deze liggen er natuurlijk nog even zo mooi bij. Let op de foto, die lampen op de beelden.
Die avond dineren we met zijn allen in een restaurant.

De volgende morgen een kwartier voordat de veerboot over het Nasser Meer vertrekt krijgen we het sein dat de bus met ons er in kan vertrekken.
De boot brengt ons naar de overkant. Is er in Abu Simbel nog een haven, aan de overkant landen we in het zand. Nog 30 km rijden en we zijn bij de Soedanese grens.

Hier worden onze passen ingenomen voor de Departure tax en andere ..?.. wij mogen in het café gaan zitten wachten. Dit duurt…

Maar na een paar uur komt onze gids met de paspoorten. Nu moeten we wachten op het busje dat ons komt halen om ons naar de Sudanese grens te brengen.
De afstand is maar een paar honderd meter maar je mag dat niet lopend doen…
We wachten…en wachten… busje komt in 10 minuten…. busje komt in 10 minuten…na goed 3 uur komt het busje dan eindelijk…..was kapot zijden ze….
Bij de Sudanese grens moet je minstens 4 formulieren invullen en wachten op de visa.
Dit kan ook duren, maar gelukkig hebben ze dit veranderd en wordt de visa op het bureau in Wadi Halfa afgehandeld en kan de gids dat regelen.
Wij alleen nog met onze bagage in de chaotische hal door de scanner. We mogen voorkruipen en redelijk vlot zijn we er dan door.
Buiten staan 7 landcruisers op ons te wachten die ons naar het hotel in Wadi Halfa brengen en ook de rest van de reis ons vervoer zijn.

Sudan I Nubia 3e Cataract

Dongola: 25.01.2020
In Sudan zijn we de rest van de reis onderweg met 7 auto’s met chauffeur, 1 pick up met kok en hulpkok en extra onze Sudanese gids Mussa.
In elke auto 3 passagiers, niet meer 4 zoals nog de vorige reis.
Sjoerd had daarover geklaagd en gezien vooral de offroad trajecten is dit wel heel fijn!
De eerste morgen in Sudan kijken we nog kort rond in Wadi Halfa, gaan dan over de asfalt weg richting zuiden.
Bij de ferry aangekomen die ons naar het Sai eiland overzet gaan we eerst lunchen. Onze eigen keuken crew heeft een verrassend lekkere en royale maaltijd klaargemaakt. In 2 keer gaat het dan naar de overkant
We bezoeken de eerste historische monumenten, je moet goed kijken om er wat te zien.. en komen daarna bij onze zeer eenvoudige guesthouses. Het is niet meer dan een kamer met een bed. Buiten een wc en koud water. Een stel van onze groep werd zelfs in de echtelijke slaapkamer ondergebracht.
De volgende morgen de zelfde weg terug, weer met de ferry.
Een stukje verder naar het zuiden nemen we weer een andere ferry en gaan op weg naar de Tempel van Soleb, gedeeltelijk offroad.
Aan het eind van de middag komen we daar aan, rijden eerst een stukje verder om de Tempel van Ty te bekijken en gaan dan terug naar de Tempel van Soleb. Nog net voor zonsondergang zijn we daar. Gelukkig ligt ons Guesthouse maar een paar honderd meter verder. Het is weer een zeer eenvoudig onderkomen. Sommige kamers hebben een zand vloer. Wij hebben gelukkig een cement bodem. Er is al genoeg zand overal om ons heen…
De volgende morgen rijden we een klein stukje verder naar een rots-duin waar je op kunt klimmen voor een mooi uitzicht over de Nijl.
Dan gaat het weer terug naar dezelfde ferry. Onderweg nog even bij de resten van de Tempel van Sesibi langs.
Het is vrijdag en om 12 uur is het gebeds tijd en ligt de ferry een uur stil. Gelukkig zijn we er net voor twaalven en komen we er weer in 2 keer allemaal over.
Verder off-road naar het 3e cataract, op de hoge oever hebben we weer een mooi uitzicht. Daarna bekijken we nog wat rotsschilderingen en komen net voor zonsondergang aan op onze kampeer plek, mooi gelegen aan de voet van de zwarte rotsen. Het kamp is in de korts mogelijke tijd opgezet. 3 auto’s in U opstelling, daarvoor mooie gekleurde doeken tegen de wind en in het midden de lange eettafel.

Ook hier weet de keuken ploeg een heerlijke maaltijd te serveren. Na een goede nachtrust in het kleine tentje staat er de volgende morgen ook weer een heerlijk ontbijt klaar. We rijden door meerdere Nubische dorpen met hun mooie lemen huizen waarvan de hoeken net wat schuin staan. Bekijken de petroglieven bij Tombos waar ook het niet afgemaakte standbeeld van farao Tharaqa er wat verloren bij ligt.

In heel Nubie is er nog relatief weinig aandacht-bewustzijn voor hun archeologische monumenten. Veel is er van lemen bakstenen gemaakt en dus gevoelig voor de weersomstandigheden. Ook zijn er vroeger veel van de stenen van de monumenten gebruikt voor het bouwen van huizen.
In Kerma hebben we tijd om rond te kijken op de markt en eten we er, waarna we naar het museum rijden dat naast de restanten staat waar 3000 jaar geleden het eerste Nubische koninkrijk werd gesticht. Ook staat er de Defuffa, een imposante lemen constructie waarvan niet duidelijk is wat de functie was.

Veel voorwerpen uit dit museum waren vorig jaar in het Drents Museum in Assen te zien. in Kerma zouden ze eens wat meer met een poetsdoek moeten rond gaan, je kunt zien dat er geen geld is en matige interesse voor hun kunstschatten.

We slapen deze nacht in een “resort” of te wel ieder heeft een hotelkamer met terrasje waar we lekker in de zon zittende de dag aan ons voorbij laten gaan.

Sudan I Nubia 6e Cataract

Khartoum: 01.02.2020
De volgende morgen gaan we de brug over de Nijl over naar Dongola, een levendig stadje waar we een uurtje rond lopen over de markt.Na de koffie weer terug over het water op weg naar Oud Dongola.
Oud Dongola was eerst niet meer dan een fort maar later werden er huizen, paleizen en kerken gebouwd.
Het meeste is in de 14e eeuw door de Arabieren verwoest. Aan de rand, in de woestijn ligt de islamitische begraafplaats met enige grote eivormige koepelgraven
De dag is bijna ten einde en we rijden de woestijn in, in een mooie kom tussen de duinen is de plek waar we overnachten.
Zo ongeveer de mooiste plek om jarig te worden! Morgen word ik 66!

Onze attente Sjoerd wist dat ik jarig was dus mijn stoel was versierd en een klein cadeautje was er ook, daarvoor nog mijn dank.

De volgende stop is het dorp El- Kurru, hier waren de Koninklijke necropoli van de Nubische hoofdstad. er zijn nog enkele Pyramides en we konden in een graftombe afdalen. Ook hier ligt er alles open en bloot bij. Alleen een deel waar Amerikanen onderzoek hebben gedaan is afgesloten en voorzien van een dak.
Onderweg nog een kort bezoek aan het versteende woud, dan lunch in de stad Karima. We gaan naar de ruïnes van het Ghazali Klooster, hier waren nog niet zo lang geleden door Poolse archeologen opgravingen gedaan en voorzien van stenen met tekst. De meesten waren al weer kapot gemaakt, waarschijnlijk door de plaatselijke bewoners..
We overnachten 2 nachten in het meest luxueuze hotel op deze reis op een groot complex met restaurant, zwembad enz. Functioneert natuurlijk allemaal niet. Scheint gebouwd te zijn voor de militairen…
We eten s’avonds in het guesthouse waar onze crew is ondergebracht.
De andere morgen blijven we in de omgeving van Karima, eerst naar de ruïnes van Jebel Barkal.
Hier is een Italiaanse ploeg archeologen bezig met restauraties van een tombe.
We bezoeken ook het pyramide veld. Hier zijn de Amerikanen bezig met opgravingen. Dit kan alleen in de 4 wintermaanden omdat het daarna te heet wordt.
Op naar de Nijl, een boot zet ons over naar een klein eilandje waar we we lekker te eten krijgen. Ook hier neemt onze eigen crew alles mee.Daarna ontspannen we ons nog een beetje en gaan dan met een andere boot nog wat rond varen.

De dag loopt ten einde en we rijden weer naar Jebel Barkal, wie wil beklimt de Tafelberg om van daaraf de zonsondergang te bewonderen. Ik vind dat je het beneden net zo goed kan zien…of zelfs nog mooier…wij zien de zon achter een pyramide ondergaan

Vandaag hebben we een lange rit voor de boeg, meer dan 500 km naar Meroe, eerst een gedeelte asfalt, maar dan gaan we van de weg af, off-road naar de Atrun krater. En dat was best een heel eind. In deze krater wonen nomaden die door verdamping zout en mineralen winnen.
Een heel arm en moeizaam bestaan.
De lunch wordt weer door onze kok verzorgd bij een “wegrestaurant “ In de middle of no where.
We komen eindelijk meer in de bewoonde wereld en het wordt drukker op de weg. Een korte stop voor een illegale tank beurt.
Kort voor zonsondergang komen dan bij de pyramides van Meroe.
Dit is niet zo ver van Khartoum en er komen dus meer Touristen. Het gehele komplex is voorzien van een hek en er is een nieuw entree gebouw met toiletten.
Wij kamperen hier net om de hoek. Het grootste deel van de groep gaat de pyramides bekijken, maar ik geloof het wel en ga naar het kamp waar onze chauffeurs druk bezig zijn de tentjes op te zetten. Dit omdat het al snel donker zal worden doen zij het deze keer voor ons. Als Jos dan terug komt is zijn bedje al gespreid..
Wie wil kan de volgende morgen nog een keer gaan kijken. Daarna met de auto naar het bezoekerscentrum dat aan de asfaltweg is gebouwd.
We gaan verder richting Naga. Er is geen behoefte nog weer een markt te bezoeken dus rijden we door en bezoeken eerst de leeuwen tempel. De lunch is daar vlakbij bij een schooltje waar ze een feest vieren met live muziek met de geluidsboxen op volle sterkte. Er wordt gedanst, een paar van ons doen mee.. gelukkig stoppen ze als wij gaan eten.
Verder naar de Tempel van Naga en de Romeinse kiosk.
Wat leuker was om te zien was de waterbron waar met een leren zak getrokken door twee ezels het water 80 meter uit de grond werd gehaald. Dit was de drinkplaats van de kuddes uit de omgeving.
Op naar onze laatste nacht (dachten we) in Sudan, weer in de tent, hoewel wij liever waren doorgereden naar Khartoum wat maar 140 km verder ligt…
We bedanken op deze avond onze crew voor hun goede verzorging en samen maken we er een beetje een bonte avond van.
De laatste morgen(dachten we) op tijd opstaan en naar Khartoum. Eerst naar het nationaal museum. Weer een museum waar aan alle kanten te zien is dat het geld ontbreekt. Achterstallig onderhoud en ook hier kennen ze geen poetsdoek..
Een korte boottocht naar het punt waar de witte en blauwe Nijl bij elkaar komen. Onderwijl eten we een broodje falafel.

Dan naar ons hotel om na twee dagen kamperen eindelijk een frisse douche te nemen. Een uurtje later dan weer op weg naar de dansende derwisjen

.

Ik houd dat voor gezien. Als ze terug zijn is er nog een uurtje tijd om de koffers te pakken voor we richting restaurant vertrekken om dan na het eten naar het vliegveld te gaan vanwaar we om 0.30 uur hopen te vertrekken.
Na een lekkere luxe maaltijd zijn we om half tien bij het vliegveld. Het is er niet zo groot dus de wachthal is buiten en je mag pas naar binnen als je vlucht klaar is om in te checken. Na een half uur kregen we te horen dat we minstens tot 12 uur moesten wachten voor we naar binnen mochten.
Verder geen informatie… om een lang verhaal kort te maken, onze gidsen naar het kantoor van Türkisch Airlines… komen terug, Vlucht gecanceld, we vliegen nu morgen om 12 uur. En omdat we toch onze hotelkamers nog hadden wij dus weer terug. Na een nacht lekker slapen in een goed bed en een lekker ontbijt weer naar het vliegveld. Hier was het lekker rustig en liep alles gesmeerd zodat we om 12 uur, nou ja drie kwartier later…
vertrokken naar Istanbul. Die avond waren we weer terug in Berlijn na een hele mooie en vooral in Sudan avontuurlijke vakantie.

New Zealand I North Island

Geraldine: 30.01.2019

Na anderhalve dag in het vliegtuig staan we met 2 voeten in Auckland op Nieuw Zeelandse bodem. Goed 4 weken gaan we hier rond rijden, helaas niet met onze eigen auto maar met een gehuurde camper .
En om bij het verhuur bedrijf te komen is niet zo makkelijk. Geen enkele taxi chauffeur is bereid ons daar heen te brengen. Te dicht bij het vliegveld…
Na vele keren van het kastje naar de muur te zijn gestuurd blijkt er een soort gemotoriseerde riksja met aanhanger te zijn die de korte ritjes opknapt maar die moet je dus eerst maar vinden..
Goed, we zijn toch nog mooi op tijd bij het verhuurbedrijf. De campervan staat klaar en een uurtje later rijden we richting noord.
Twaalf jaar geleden is een collega van Jos met familie hier naar toe geëmigreerd.
We zeggen al jaren dat we op bezoek komen en nu is het dan zo ver.
Ze hebben ons al zien aan komen. Hun huis staat boven op een heuvel met een geweldig 360• blik. Hartelijk weerzien na 15 jaar en het is als de dag van gisteren.
Het wordt een weekend van veel kletsen, lekker plat proat’n en ouwehoeren..
We bekijken de bijzondere omgeving waar ze wonen en vinden het jammer dat het weekend zo snel voorbij is.
Maandag morgen dan op pad. Even wennen aan het links rijden.
Eerst naar het noorden , nemen een stuk toeristische route en overnachten bij Russel aan de Bay of Islands.
De volgende morgen weer terug naar Auckland, hier 20 km west daarvan naar de westkust bij Piha.
We moeten nu in 2 dagen naar het zuiden, maar Wellington rijden waar we vrijdag morgen vroeg op de veerboot naar het Zuidereiland moeten. We overnachten bij Lake Taupo en zijn de volgende avond in Wellington.

Athenree: 17.02.2019

Na 3 weken reizen op het Zuider eiland nemen we weer de veerboot ons weer terug brengt naar Wellington op het Noorder Eiland. We rijden snel verder naar Martinborough waar we ook een wijngoed willen bezoeken op aanraden van onze Berlijnse buurman. Nog net op tijd komen we daar, en ja het was de moeite waard.

Het plaatsje zelf leeft van de wijn, heeft een leuk centrum met nog oude gebouwen . We drinken wat op een terras
en gaan terug naar de warme camping om dit verhaal af te maken

 

Auckland: 19.02.2019

Van Martinborough gaan we door het binnenland naar het noorden.
Een mooie route door de heuvels. Maar na 3 uur links rechts op en af en maar 100 km verder houden we het voor gezien en nemen verder de hoofdweg .
We halen Napier net niet en overnachten op een oude, eenvoudige camping in Waipawa.
Zaterdagmorgen mooi op tijd rijden we Napier binnen. De stad is bekend om zijn Art Deco gebouwen. Het is vrij druk en de binnenstad is afgezet. Vinden gelukkig een parkeerplek, wat niet zo gemakkelijk is met dat lange ding.
Oude auto’s en verkleedde mensen in de straten. Is het die dag Art Deco festival .
Na een uurtje hebben we het wel gezien en rijden verder weer naar Taupo en vandaar richting Rotorua.
Nog voor die stad waar het zeer toeristisch is vanwege de vulkanische activiteiten rondom zoeken we een camping.
Zondagmorgen dan naar de Waimangu Vulcanic Valley. We lopen rond, het is nog vrij rustig omdat de meeste bezoekers eerst naar de gyser gaan die 1x keer per dag om 10.15 uur spuit.
Als wij klaar zijn en naar de parkeerplaats lopen stroomt die net vol met de mensen van daar.
Door naar het noorden, een camping bij Athenree, Waihi, met hot pool lijkt ons wel wat..
Langzaam richting Auckland met een omweg zigzaggen en huppelen we via weg 25 naar de camping in Miranda voor onze laatste campernacht.
Morgen dan de camper afgeven, nog een nacht in Auckland centrum en dan woensdag via Singapore, Amsterdam weer naar Berlijn.

New Zealand I South Island

Arrowtown : 02.02.2019

Picton bereiken we na 4 uur varen.
Als we van de boot komen slaan we direct rechts af en rijden de mooie route langs de Marlborough Sounds. Lunchen met de voetjes bijna in het water en eindigen de eerste dag op het Zuider Eiland in het stadje Nelson. Maken een avond wandeling langs het mooie strand en slapen lekker ondanks dat de camping aan het einde van de startbaan ligt van het plaatselijke vliegveld.
De volgende dag gaan we een klein stukje verder op aan de Tasman Bay naar Marahau. Het uitgangspunt voor wandelingen en kajak toeren in het Abel Tasman N.P.
We boeken een kajak toer voor de volgende dag.
Het wordt een hete dag die 27e januari, mijn 65e verjaardag! Mooi vroeg stappen we in de watertaxi die op de aanhanger met tractor naar zee rijd en ons over het nu brede strand, eb, naar het water brengt.
Na een half uurtje varen komen we bij een mooi strand waar de boten klaar liggen.
Onze gids Tobias gaat ons voor, we varen om Tonga eiland, en tegen lunchtijd zijn we bij ons eindpunt. Met de watertaxi weer terug. De rest van de dag uitrusten bij 35 graden in de schaduw…

Nu naar de westkust, bij Westport nemen we een stukje van de weg naar het noorden. Overnachten bij het oude schooltje van Seddonville waar het schoolplein is veranderd in een camping.
De volgende morgen gaan we weer terug naar Westport. De omgeving hier is niet zo interessant . Het gaat nu langs de westkust zuidwaarts. Koffie drinken aan een mooie inham.
De weg langs het Paparoa National Park en de zee bied zicht op een mooie ruige kust aan de ene en tropische beplanting aan de andere kant.
Na Greymouth nemen we de weg over Arthur’s Pass, slapen op de camping Klondyke Corner met zicht op de bergen rondom ons.
We gaan nu oostwaarts , deze kant van de Pass is mooier dan de andere kant.
Brede rivieren stromen traag door het dal. Eindelijk een stukje Nieuw Zeeland wat een beetje aan onze verwachting voldoet.
Langs de oostkant van de bergen gaan we door een vlak landbouw gebied naar Geraldine. Een kleine stad camping met internet geeft ons de kans onze website bij te werken. Morgen gaan we richting de echt hoge bergen….

 

 

Arrowtown : 03.02.2019

Van Geraldine gaat het via Lake Tekapo en van daar naar Mount Cook.
Wat de natuur bederft begint het er eindelijk op te lijken zoals we ons het hier hadden voorgesteld .
Alpine bergen met witte gletsjer toppen.
Twee nachten blijven we hier. Dat is maar goed ook want we hebben de eerste echte regen uren van deze vakantie. Gezellig in de camper een boek lezen is in deze situatie wat comfortabeler dan in de Defender..
Richting Queenstown. We bekijken onderweg wat “clifs” gaan over de Lindis Pass en arriveren aan het eind van de middag in Arrowtown.
Arrowtown is een oud goudmijnstadje dat mooi gerestaureerd is. Het heeft ook een “ Chinatown” navenant is 90% van de toeristen Chinees .

Vanmiddag naar Queenstown geweest.
Het toeristencentrum van het zuider eiland. Het was

er dan ook behoorlijk druk, en ik heb nog nooit zo veel buitensport winkels bij elkaar gezien.
Queenstown staat bekend om zijn extreem sporten. Het bungy springen is hier uitgevonden. En ze bedenken nog steeds nieuwe dingen. Het ligt heel mooi  tussen de bergen in het midden van een lang, krom meer.

 

Dunedin : 07.02.2019

Van Queenstown rijden we naar Te Anau aan de Zuid-West kust. Bijna de hele weg staat er een harde tegenwind en Jos heeft beide handen nodig om de te lange campervan op de weg te houden.
Te Anau is het uitgangspunt voor cruises op de Sound’s, de fjorden van Nieuw Zeeland.
We vinden nog een plek op de camping midden in het stadje waar de wind iets minder te keer gaat.
De meeste toeristen, we telden op de terugweg meer dan 20 bussen, gaan voor een rondvaart over de Milford Sound.
Wij boeken de Doubtful Sound boot-bus toer. Vanuit het stadje Manapouri, eerst een uur boot op het meer, dan een half uurtje bus door het regenwoud en dan weer op de boot tot de monding van de Doubtful Sound, en weer terug.
Een hele dag ben je zo bezig en het mooiste was de bustocht over de smalle gravel straat tussen de hoge wanden van groene varens en bomen.
Door het glooiende agrarische landschap rijden we dan van de west- maar de oostkust, naar Dunedin. We troffen op de boot een heel aardig ouder echtpaar dat hier vandaan kwam en ons aanraadde de oostkust te nemen terug naar Picton.
De man had in de jaren zestig gewerkt bij het bouwen van de elektriciteit centrale die aan het begin staat van de weg tussen het Manaputi meer en de Doubtful Sound.
In Dunedin is de eerste camping die we opzoeken vol, het is 6 februari, nationale feestdag. We gaan door naar de volgende en daar is genoeg plek en ligt ook nog eens aan het strand en aan het begin van het schiereiland waar we morgen naar toe moeten voor de Albatrossen en de Blauwe Pinguïn.
Dus daar naar toe, mooie weg over de kam zodat je naar beide zijden blik hebt over het water. Aan het eind dan een bezoekers centrum waar blijkt dat je de vogels alleen onder begeleiding van een gids kunt bekijken en dan ook nog eens zo’n € 38,00 p.p. kost. Dat is me dan echt te gortig!
Jos heeft een hele mooie camera met een hele goede, dure telelens en het lukt hem daarmee een paar mooie foto’s te maken van Albatrossen. De pinguïns laten we maar voor wat het was… in Argentinië liepen we tussen duizenden van, wel een ander soort, pinguïns wat een geweldige ervaring was die ze hier dus toch niet kunnen toppen..
Over de mooie slingerende kustweg direct langs het water terug naar de camping.

 

Athenree: 17.02.2019

Van Dunedin de hoofdweg langs de kust richting Christchurch. We kunnen een kleine omweg langs het strand nemen waar we lunchen en komen dan in Oamaru weer op de grote weg. Oamaru was eens een bloeiende havenstad en daarvan getuigen nog wat oude gebouwen aan de haven. Een leuke straat met nu natuurlijk cafés en oude rommel winkeltjes… best leuk om even oor te lopen. We gaan verder en overnachten in Timaru. De andere morgen rijden we weer via Geraldine de toeristische route 72, dus weg van de snelweg, naar Christchurch.

We proberen eerst maar de camping het dichtst bij het centrum, omdat we vroeg in de middag daar zijn hebben ze nog een paar plekjes, wel in de volle zon en het is heet! Maar we nemen het toch maar. Dit is ook een camping dicht bij het vliegveld en dus een plek waar de komers en gaaners hun eerste cq laatste nacht door brengen.
Ook komen er ‘ s avonds een hele groep die mee deed aan de Coast to coast wedstrijd. Fietsen, lopen , kayakken,
De camping was dus tot op de laatste centimeters vol. De tweede nacht hadden we gelukkig meer plaats..
Christchurch is een paar jaar geleden getroffen door een aardbeving die vooral het centrum verwoest heeft. Veel is al weer opgebouwd maar er zijn nog heel veel lege plekken. We hoorden dat dat vooral te maken heeft met verzekerings kwesties.
Ons volgend doel is de kustplaats Kaikoura. Gelukkig hebben we de mogelijkheid een andere route te NCMV dan de hoofdweg. Het blijkt dat dit een van de mooiste wegen door de heuvels en bergen is tot nu toe, en die staat niet in de reisgids . Een foutje volgens ons .
In Kaikoura kun je walvissen zien. Maar we waren te laat met boeken, alles zat vol. Dan maar niet .. Onderweg naar Marlborough hebben we kustweg genomen met mooie stranden en kliffen, onderweg noch een kolonie zeerobben gezien.

Wat wel leuk is is wijn proeven dus op naar onze laatste stop op het zuider eiland, het stadje Blenheim, het middelpunt in het Marlborough wijngebied.
We proeven wijn in een kleine kapel (!), op het wijngoed “Clos Henry”, een groot wijngoed “Branchett Estate” en lunchen bij de derde ” Saint Clair” die is gelukkig aan dezelfde weg als onze camping maar 3 km verder…

De wijnen van Marlborough met name de Sauvignon Blanc die we hebben gedronken vielen wat tegen, de Pino Noir was redelijk goed.

de volgende morgen vertrokken we vroeg van de camping om de veerboot in Picton te halen.

 

Canada I New Brunswick/Nova Scotia

Sydney:  07.05.2017

Grens Canada naar Sydney op Nova Scotia.

Geloof het of niet maar de sfeer in Canada is gelijk anders dan in de USA. De mensen zijn meer Europees gekleed, de supermarkten zijn zoals thuis.

De eerste nacht slapen we in een motel in Rothesay, het is zondag en in het stadje rustig. De volgende morgen is het weer goed en we rijden richting zee, de Fundybaai, hier is het getijden verschil een van de hoogste ter wereld, kan wel 16 meter zijn.

Om koffiedrink tijd zijn we aan het strand, het is eb en de zee ver weg. Ons volgende doel is een NP met de hoop dat daar de campings open zijn. Er ligt nog sneeuw tussen de bomen en het is fris maar wel met een zonnetje. We stoppen voor de lunch op een parkeerplaats. Er komt een aardige ranger-dame een praatje maken. Helaas, de campings zijn nog niet open maar ze heeft wel een tip. Verderop aan weg 915 moet een overnachting mogelijk zijn op een “camping” die Haha Cemetery heet…Dat doen we dus, en ja we vinden de plek, naast een oud kerkhofje staan wat bouwsels en een dixi. Mooie plek met blik op water. s’ Avonds komt een oude man met hond naar ons toe, hij woont aan de overkant van de weg en de plek is van hem. We kunnen er gratis staan maar een donatie is natuurlijk welkom, Don verteld nog het nodige over alle gasten die hij al heeft gehad en wenst ons een goede nacht . Na een heerlijke rustige nacht, eindelijk weer eens in de auto geslapen, gaan we verder en omstreeks de middag zijn we bij een klein haventje bij Parrsboro. Hier willen we wachten op het opkomende tij. Er is een restaurantje en dat komt mooi uit. Vandaag niet zelf koken want het weer wordt minder. Na het eten zitten we in de auto met blik op zee en zien het water komen.

We rijden door naar het stadje Truro waar we in een motel overnachten.

Het regent de volgende dag maar daar trekken we ons niets van aan, drinken onze koffie onder een afdak, bekijken het hoog tij punt van onder een paraplu, klimmen in een vuurtoren en rijden verder naar de zuidkust van Nova Scotia. Peggy’s Cove heeft de mooiste vuurtoren op de mooiste rotsen en een pittoresk haventje, zegt men..

En een mooi uitzicht, maar helaas was het weer eens mistig.

De grote steden laten we meestal maar voor wat ze zijn, in Halifax drinken we koffie en gaan naar ons hotel.

Ons volgende doel ligt in het noorden van NS, Cape Breton, onderweg nog even boodschappen doen en ontdekken dat ze in Canada heel goed gesorteerde drankwinkels (wijn dus) hebben..

Bij lake Ainslie op MacKinnons Campground krijgen we een mooi plekje direkt aan het meer. Dit is weer zo’n sta caravan camping waar de caravans hutje aan mutje op een rijtje staan. Het is net of de Canadezen die bijna allemaal ruim wonen in hun vakantie heel graag heel dicht bij elkaar zijn.

We gaan naar de noordkust, hier zijn een aantal Schotse dorpen en zelfs een whisky distilleerderij, maar deze, helaas weer eens closed for the season…

Bij het noordelijkste punt gaan we weer terug, genietend van deze mooie dag met zicht op de  Saint Laurencebaai.

Nu langzaam richting Sydney, koken aan de oostkant van Cape Breton ons middagmaal en steken over met de veerpont naar Englishtown. HIer moet een camping zijn, en jawel, de Englishtown Ridge campground is die dag net open gegaan. De nieuwe eigenaren, een indaanse familie, heten ons van harte welkom

Als wij die avond in de kantine ons potje rummie spelen houden zij daar een inwijdingsritueel hopende op een goede toekomst.

Nu naar Sydney, inkopen en de was doen, tanken zodat we klaar zijn voor de oversteek naar New Foundland. We hebben die middag nog tijd om wat rond te rijden, gaan naar Louisbourg om het Historic Fortress te bekijken, komen daar net om sluitingstijd aan zodat we het met een blik vanaf de weg moeten doen.

Het gaat steeds harder regenen en we rijden maar langzaam richting haven waar de veerboot ligt die ons vannacht naar New Foundland zal brengen. Als we aan boord zijn drinken we nog een cocktail en proosten op ons, we zijn die dag 40 jaar getouwd.

Canada I Newfoundland

Shediac:  19.05.2017

New Foundland

Welkom op New Foundland, stromende regen en harde wind, en dat om 7 uur ’s morgens. Eerst maar een stukje rijden.Een uur later is er een parkeer mogelijkheid. De regen is opgehouden maar het waait nog steeds hard.
Neus van de auto in de wind en dan staand in de luwte ontbijten.
We gaan weer op weg, verdwalen is hier zo goed als onmogelijk want er is maar een hoofdweg op het eiland. Hoe verder we rijden hoe beter het weer.
In New Foundland is het seizoen nog niet begonnen dus alle campings nog dicht. We gaan naar Corner Brook, overnachten in de Glynnmill Inn. Ook hier zijn ze nog niet echt op gasten ingesteld, restaurant en bar nog dicht. We checken rond de middag in en rijden langs de fjord naar zee bij Lark Harbour.
De volgende dag eerst kijken hoe de weersverwachting voor de komende dagen is. Op dit moment is die in het oosten nog goed en zal later in de week minder worden dus besluiten we eerst naar, voor ons, het verste punt te rijden. Twillingate, in de hoop daar ijsbergen voorbij te zien komen. Het is een flink stuk rijden dus op tijd weg.
Er is weinig verkeer dus we schieten goed op. Op eens maakt Jos een noodstop, ziet hij een eland staan. Ik probeer zo goed mogelijk vanuit de auto een foto te maken, maar dat beest staat met zijn achterwerk naar mij toe. Jos kan dat beter, stapt uit de auto, slaat de deur dicht, en de eland gaat er vandoor…..Rond koffie tijd zijn we zo’n anderhalf uur voor ons einddoel. Op een mooie plek met zicht op de nog dichtgevroren zee parkeren we op een doodlopend weggetje, langzaam verder en na een uurtje willen we ons middagmaal gaan koken… kooktoestel en koffiekan?.
Vergeten, we kijken elkaar aan, het is nog vroeg… doodlopende weg….goede kans dat het er nog staat. Dus terug. Dan is het altijd verder dan je denkt, maar na een klein uurtje zijn we daar en staat het stel gemoedelijk op ons te wachten…
In Twillingate overnachten we in de B&B Sunshine Inn, nieuw, modern en gezellig, waar we onze eigen gang kunnen gaan. Sinds een paar weken zwaaien hier twee zussen de scepter. Aan de achterkant kijken we uit op de noch dichtgevroren haven. De zon schijn en we besluiten wat rond te rijden in de buurt van het dorp.Op het hoogste punt zien we wat verder weg op zee een ijsberg. Jos maakt wat foto’s. Morgen hopen we er dan wat meer te zien als we bij het uitkijkpunt bij Crow Head zijn…..
De andere morgen, mist! En dat blijft de hele dag zo .
We rijden maar wat rond, gaan uit eten, versturen een kaart en gaan vroeg naar bed.Terug, richting zuid overnachten we in het slechtste motel van deze reis in Springdale.
De volgende stop is Rocky Haber, op de weg daar naar toe, tijdens ons dagelijkse koffie moment komt een man een praatje maken, over zijn depressie , de begrafenis van een vriendin waar hij op dit moment eigenlijk moet zijn maar dit niet aan kan…
We tonen begrip en gaan zo snel mogelijk verder. In Rocky Haber is het weer een stuk beter, vooral zonniger, dan in het oosten. We rijden eerst aan de zuid kant van de fjord naar Trout River , daar lunchen aan een meertje, op de terugweg koffiedrinken op het verlaten recreatie park bij Lomond. Naar ons hotel waar we een kamer hebben direkt aan de haven met blik op een mooie zonsondergang.
De tweede dag rijden we langs de Saint Laurencebaai naar het noorden en terug, zien een kleine kudde kariboes, en maken een wandeling in het natuurpark Gros Morne. Als we teruglopen horen we een bekend zoemend geluid. Drone! O, zegt Jos, zo’n ding heb ik ook bij mij en er de hele reis nog niet aan gedacht….
Je kunt wel na gaan wat we toen gingen doen.
Het bevalt ons goed in Hotel Rocky Haber zodat we er een dag langer blijven. We bezoeken de vuurtoren en rijden naar Norris Point en voor de lunch rijden we weer naar Lomond. Weer een noodstop, ziet Jos een beer aan de kant van de weg. Dit keer had hij meer geluk en liet het beest zich eerst nog fotograferen voor hij tussen de bomen verdween.
Zondagmorgen gaat het dan in alle rust weer richting boot. We nemen kleine weggetjes langs de kust die steeds weer met een boog op de grote weg uitkomen.
Veel te vroeg zijn we dan weer bij de haven en wachten geduldig tot we op de boot kunnen die ons vannacht weer naar het vaste land brengt.

Canada I Province Quebec

Quebec:  22.05.2017

Van Sydney naar Québec

De nachtboot brengt ons weer terug naar Sydney.

We gaan de zelfde weg terug tot Truro en dan aan de oost kant van New Brunswick naar het noorden. Het is een lange rit, het weer wordt er niet beter op en in de stromende regen komen we aan in Shediac. Hier gaan we dus maar op zoek naar een hotel, overnachten in een mooi oud hotel, het Tait House, maar met moderne luxe kamers. Het weer klaart op en de volgende dag rijden we tot Bathurst. Hier doen we de was in een mooie, net geopende laundry, een kilometer verder is een camping, ook net een dag open, en bij een mager zonnetje slaan we ons kamp op. Het is toch steeds weer fijn na een tijd in hotels te hebben geslapen nu weer in onze auto te kunnen overnachten.

Het heeft de laatste weken, zoals wij ook meegekregen hebben, veel geregend aan de oostkant van Canada. Vooral de provincie Québec heeft veel overlast ondervonden. We gaan verder naar het noorden, steken bij Campbelton het water over en gaan richting het Nationaal park Gaspesie.

Waar wij links af moeten, net voor de rivier richting noord, is de doorgaande weg afgesloten. De brug is niet meer begaanbaar omdat de zware regenval van afgelopen week een aantal pijlers heeft verschoven.

De hele weg langs de rivier zien we de schade die de overstroming heeft aangericht, ze zijn nog druk bezig met repareren en opruimen. Een paar dagen eerder en we hadden hier niet langs gekund. Ook in het park, op een plek aan de rivier waar we even pauze houden is een brug verzakt.

Aan het eind van de middag komen we dan aan bij de Saint Lawrence baai en gaan opzoek naar een camping. Er zijn er een paar, maar bij de eerste sta je direct tussen straat en water en vol in de wind, de volgende is nog niet geopend.

Een paar kilometer verder staat een bord met chalets-camping,  proberen dus. We rijden er naar binnen komen bij een gebouw waar twee mannen staan te praten. Wij vragen of we hier kunnen overnachten we zien namelijk geen plekken.

We zijn in de provincie Québec en daar spreken ze Frans, en dus geen woord Engels. Bij ons is dit andersom…

Maar met handen en voeten en drie woorden Frans blijkt dat we hier, wat wij dachten dat de tuin was, konden staan. In het gebouw, waar een van de mannen woont, is het sanitair en zelf een kleine ruimte met tafel en stoel waar we kunnen zitten, eten enz.

Ook mooi, want buiten is het nog steeds erg fris en hier brand de verwarming. Als we ’s avonds wat rond lopen ontdekken we dat er een heel  Adventure park is met kletter tuin. Allemaal niet meer in gebruik lijkt het.

De volgende morgen komt er een jonge dame naar ons toe en begint in het Engels tegen ons te spreken. De dochter van de eigenaar, we hebben een heel leuk gesprek, vertellen over onze reis en zo. Het blijkt dat vader best wel nieuwsgierig naar ons was en haar dus op ons af stuurde. Het park moesten ze een paar jaar geleden sluiten omdat het niet meer rendabel was. Nu komt er af en toe nog iemand.

De volgende dag rijden we verder langs het water naar Matane waar we de veerboot nemen naar de noordkant van de St. Lawrence baai. Als we op de boot zijn begint het te onweren, we hebben internet en omdat we aan het begin van de avond aankomen in Baie-Comeau boeken we een hotel. Maar goed ook, als we van de boot rijden stortregent het.

In het Hotel Manoir Baie-Comeau drinken we een cocktail en kletsen met de barkeeper die 10 jaar geleden uit Nepal naar hier kwam en echt niet terug wil.

In dit deel van de St. Lawrence baai is de kans groot dat je walvissen ziet. Althans dit staat op borden langs de weg, gegarandeerd ook nog! En dat moeten wij geloven?

Al die jaren, de hele kust van Zuid- tot Noord Amerika langs gereden, en altijd op de verkeerde tijd daar waar ze te zien zijn, en dan zal het nu wel lukken?

Camping Paradis Marin zegt het ook, ze zijn ook net open en er is dus volop plek. De dame stuurt ons naar, wat zij zegt, de mooiste plekken, vlak aan het water. Zoek er maar een uit, en we vinden er een. Ook het weer is ons goed gezind en we genieten van de zon.
Aan het eind van de dag zitten we al een heel tijdje op de rotsen aan het water en opeens ziet Jos links van ons wat uit het water springen, en nog een keer. een tijdje niets, en dan opeen rechts van ons nog een paar keer. Warempel, ze hebben gelijk, eindelijk walvissen gezien!

Omdat het er zo fijn is blijven we nog een dag, rijden wat rond en aan het eind van de dag, wij weer zitten….. niets.

Gaan naar onze auto, en ineens roept iemand, kijk links, een kleine groep witte walvissen!

Nu we dit gezien hebben kunnen we wel weer verder gaan.

We rijden langs de Saguenay River land inwaarts, maken een wandeling in een NP naar de kant van de rivier. Als het lunchtijd is zoeken we een plek om te koken. Dat is niet altijd makkelijk omdat geen parkeer of recreatie plekken zijn. We vinden een plek vlak bij de weg. Iets verder staan een paar huizen. Kinderen spelen daar en komen, met een omweg, langs ons gelopen.

Als we bijna klaar zijn komt er een auto aangereden, stopt, en een man doet het raam naar beneden en begint, op zijn Frans natuurlijk, tegen ons te keer te gaan. Dit is geen camping en zo, en weet ik wat nog meer, zoveel begrijpen we er ook wel van. Niet dat dit nou zo’n mooie plek is om te staan….. In al die jaren dat we onderweg zijn is dit de eerste keer dat er iemand tegen ons te keer gaat. Franse afstammelingen, zeggen we tegen elkaar, tja…..

We zeggen vriendelijk, op zijn Engels, dat we alleen even eten en dan echt niet hier willen blijven..

We vinden een plek op de camping ” De tuin van mijn vader” in La Baie.

De volgende dag onze voorraden maar weer eens aanvullen en richting Québec.

Eigenlijk willen we nog een tussenstop maken, maar de omgeving is er niet naar. Geen campings en we zijn op hoogte, dus koud.

We rijden door tot Québec waar we aan de rand van de stad een fijne camping vinden met goede WiFi. Voor het eerst zitten we ’s avond op de voorstoelen, iPad op het dashboard, een film te kijken. Af en toe de verwarming aan en op tijd naar bed.

Dongola: 25.01.2020

In Sudan zijn de rest van de reis onderweg met 7 auto’s met chauffeur, 1 pick up met kok en hulpkok en extra onze Sudanese gids Mussa.