
Egypt I Cairo-Luxor
Aswan: 18.01.202
Our trips have been great experiences, which we want to share with you.
Aswan: 18.01.202
Ook hier weet de keuken ploeg een heerlijke maaltijd te serveren. Na een goede nachtrust in het kleine tentje staat er de volgende morgen ook weer een heerlijk ontbijt klaar. We rijden door meerdere Nubische dorpen met hun mooie lemen huizen waarvan de hoeken net wat schuin staan. Bekijken de petroglieven bij Tombos waar ook het niet afgemaakte standbeeld van farao Tharaqa er wat verloren bij ligt.
Veel voorwerpen uit dit museum waren vorig jaar in het Drents Museum in Assen te zien. in Kerma zouden ze eens wat meer met een poetsdoek moeten rond gaan, je kunt zien dat er geen geld is en matige interesse voor hun kunstschatten.
Onze attente Sjoerd wist dat ik jarig was dus mijn stoel was versierd en een klein cadeautje was er ook, daarvoor nog mijn dank.
De dag loopt ten einde en we rijden weer naar Jebel Barkal, wie wil beklimt de Tafelberg om van daaraf de zonsondergang te bewonderen. Ik vind dat je het beneden net zo goed kan zien…of zelfs nog mooier…wij zien de zon achter een pyramide ondergaan
Dan naar ons hotel om na twee dagen kamperen eindelijk een frisse douche te nemen. Een uurtje later dan weer op weg naar de dansende derwisjen
.
Geraldine: 30.01.2019
Na anderhalve dag in het vliegtuig staan we met 2 voeten in Auckland op Nieuw Zeelandse bodem. Goed 4 weken gaan we hier rond rijden, helaas niet met onze eigen auto maar met een gehuurde camper .
En om bij het verhuur bedrijf te komen is niet zo makkelijk. Geen enkele taxi chauffeur is bereid ons daar heen te brengen. Te dicht bij het vliegveld…
Na vele keren van het kastje naar de muur te zijn gestuurd blijkt er een soort gemotoriseerde riksja met aanhanger te zijn die de korte ritjes opknapt maar die moet je dus eerst maar vinden..
Goed, we zijn toch nog mooi op tijd bij het verhuurbedrijf. De campervan staat klaar en een uurtje later rijden we richting noord.
Twaalf jaar geleden is een collega van Jos met familie hier naar toe geëmigreerd.
We zeggen al jaren dat we op bezoek komen en nu is het dan zo ver.
Ze hebben ons al zien aan komen. Hun huis staat boven op een heuvel met een geweldig 360• blik. Hartelijk weerzien na 15 jaar en het is als de dag van gisteren.
Het wordt een weekend van veel kletsen, lekker plat proat’n en ouwehoeren..
We bekijken de bijzondere omgeving waar ze wonen en vinden het jammer dat het weekend zo snel voorbij is.
Maandag morgen dan op pad. Even wennen aan het links rijden.
Eerst naar het noorden , nemen een stuk toeristische route en overnachten bij Russel aan de Bay of Islands.
De volgende morgen weer terug naar Auckland, hier 20 km west daarvan naar de westkust bij Piha.
We moeten nu in 2 dagen naar het zuiden, maar Wellington rijden waar we vrijdag morgen vroeg op de veerboot naar het Zuidereiland moeten. We overnachten bij Lake Taupo en zijn de volgende avond in Wellington.
Athenree: 17.02.2019
Na 3 weken reizen op het Zuider eiland nemen we weer de veerboot ons weer terug brengt naar Wellington op het Noorder Eiland. We rijden snel verder naar Martinborough waar we ook een wijngoed willen bezoeken op aanraden van onze Berlijnse buurman. Nog net op tijd komen we daar, en ja het was de moeite waard.
Het plaatsje zelf leeft van de wijn, heeft een leuk centrum met nog oude gebouwen . We drinken wat op een terras
en gaan terug naar de warme camping om dit verhaal af te maken
Auckland: 19.02.2019
Van Martinborough gaan we door het binnenland naar het noorden.
Een mooie route door de heuvels. Maar na 3 uur links rechts op en af en maar 100 km verder houden we het voor gezien en nemen verder de hoofdweg .
We halen Napier net niet en overnachten op een oude, eenvoudige camping in Waipawa.
Zaterdagmorgen mooi op tijd rijden we Napier binnen. De stad is bekend om zijn Art Deco gebouwen. Het is vrij druk en de binnenstad is afgezet. Vinden gelukkig een parkeerplek, wat niet zo gemakkelijk is met dat lange ding.
Oude auto’s en verkleedde mensen in de straten. Is het die dag Art Deco festival .
Na een uurtje hebben we het wel gezien en rijden verder weer naar Taupo en vandaar richting Rotorua.
Nog voor die stad waar het zeer toeristisch is vanwege de vulkanische activiteiten rondom zoeken we een camping.
Zondagmorgen dan naar de Waimangu Vulcanic Valley. We lopen rond, het is nog vrij rustig omdat de meeste bezoekers eerst naar de gyser gaan die 1x keer per dag om 10.15 uur spuit.
Als wij klaar zijn en naar de parkeerplaats lopen stroomt die net vol met de mensen van daar.
Door naar het noorden, een camping bij Athenree, Waihi, met hot pool lijkt ons wel wat..
Langzaam richting Auckland met een omweg zigzaggen en huppelen we via weg 25 naar de camping in Miranda voor onze laatste campernacht.
Morgen dan de camper afgeven, nog een nacht in Auckland centrum en dan woensdag via Singapore, Amsterdam weer naar Berlijn.
Arrowtown : 02.02.2019
Picton bereiken we na 4 uur varen.
Als we van de boot komen slaan we direct rechts af en rijden de mooie route langs de Marlborough Sounds. Lunchen met de voetjes bijna in het water en eindigen de eerste dag op het Zuider Eiland in het stadje Nelson. Maken een avond wandeling langs het mooie strand en slapen lekker ondanks dat de camping aan het einde van de startbaan ligt van het plaatselijke vliegveld.
De volgende dag gaan we een klein stukje verder op aan de Tasman Bay naar Marahau. Het uitgangspunt voor wandelingen en kajak toeren in het Abel Tasman N.P.
We boeken een kajak toer voor de volgende dag.
Het wordt een hete dag die 27e januari, mijn 65e verjaardag! Mooi vroeg stappen we in de watertaxi die op de aanhanger met tractor naar zee rijd en ons over het nu brede strand, eb, naar het water brengt.
Na een half uurtje varen komen we bij een mooi strand waar de boten klaar liggen.
Onze gids Tobias gaat ons voor, we varen om Tonga eiland, en tegen lunchtijd zijn we bij ons eindpunt. Met de watertaxi weer terug. De rest van de dag uitrusten bij 35 graden in de schaduw…
Nu naar de westkust, bij Westport nemen we een stukje van de weg naar het noorden. Overnachten bij het oude schooltje van Seddonville waar het schoolplein is veranderd in een camping.
De volgende morgen gaan we weer terug naar Westport. De omgeving hier is niet zo interessant . Het gaat nu langs de westkust zuidwaarts. Koffie drinken aan een mooie inham.
De weg langs het Paparoa National Park en de zee bied zicht op een mooie ruige kust aan de ene en tropische beplanting aan de andere kant.
Na Greymouth nemen we de weg over Arthur’s Pass, slapen op de camping Klondyke Corner met zicht op de bergen rondom ons.
We gaan nu oostwaarts , deze kant van de Pass is mooier dan de andere kant.
Brede rivieren stromen traag door het dal. Eindelijk een stukje Nieuw Zeeland wat een beetje aan onze verwachting voldoet.
Langs de oostkant van de bergen gaan we door een vlak landbouw gebied naar Geraldine. Een kleine stad camping met internet geeft ons de kans onze website bij te werken. Morgen gaan we richting de echt hoge bergen….
Arrowtown : 03.02.2019
Van Geraldine gaat het via Lake Tekapo en van daar naar Mount Cook.
Wat de natuur bederft begint het er eindelijk op te lijken zoals we ons het hier hadden voorgesteld .
Alpine bergen met witte gletsjer toppen.
Twee nachten blijven we hier. Dat is maar goed ook want we hebben de eerste echte regen uren van deze vakantie. Gezellig in de camper een boek lezen is in deze situatie wat comfortabeler dan in de Defender..
Richting Queenstown. We bekijken onderweg wat “clifs” gaan over de Lindis Pass en arriveren aan het eind van de middag in Arrowtown.
Arrowtown is een oud goudmijnstadje dat mooi gerestaureerd is. Het heeft ook een “ Chinatown” navenant is 90% van de toeristen Chinees .
Vanmiddag naar Queenstown geweest.
Het toeristencentrum van het zuider eiland. Het was
er dan ook behoorlijk druk, en ik heb nog nooit zo veel buitensport winkels bij elkaar gezien.
Queenstown staat bekend om zijn extreem sporten. Het bungy springen is hier uitgevonden. En ze bedenken nog steeds nieuwe dingen. Het ligt heel mooi tussen de bergen in het midden van een lang, krom meer.
Dunedin : 07.02.2019
Van Queenstown rijden we naar Te Anau aan de Zuid-West kust. Bijna de hele weg staat er een harde tegenwind en Jos heeft beide handen nodig om de te lange campervan op de weg te houden.
Te Anau is het uitgangspunt voor cruises op de Sound’s, de fjorden van Nieuw Zeeland.
We vinden nog een plek op de camping midden in het stadje waar de wind iets minder te keer gaat.
De meeste toeristen, we telden op de terugweg meer dan 20 bussen, gaan voor een rondvaart over de Milford Sound.
Wij boeken de Doubtful Sound boot-bus toer. Vanuit het stadje Manapouri, eerst een uur boot op het meer, dan een half uurtje bus door het regenwoud en dan weer op de boot tot de monding van de Doubtful Sound, en weer terug.
Een hele dag ben je zo bezig en het mooiste was de bustocht over de smalle gravel straat tussen de hoge wanden van groene varens en bomen.
Door het glooiende agrarische landschap rijden we dan van de west- maar de oostkust, naar Dunedin. We troffen op de boot een heel aardig ouder echtpaar dat hier vandaan kwam en ons aanraadde de oostkust te nemen terug naar Picton.
De man had in de jaren zestig gewerkt bij het bouwen van de elektriciteit centrale die aan het begin staat van de weg tussen het Manaputi meer en de Doubtful Sound.
In Dunedin is de eerste camping die we opzoeken vol, het is 6 februari, nationale feestdag. We gaan door naar de volgende en daar is genoeg plek en ligt ook nog eens aan het strand en aan het begin van het schiereiland waar we morgen naar toe moeten voor de Albatrossen en de Blauwe Pinguïn.
Dus daar naar toe, mooie weg over de kam zodat je naar beide zijden blik hebt over het water. Aan het eind dan een bezoekers centrum waar blijkt dat je de vogels alleen onder begeleiding van een gids kunt bekijken en dan ook nog eens zo’n € 38,00 p.p. kost. Dat is me dan echt te gortig!
Jos heeft een hele mooie camera met een hele goede, dure telelens en het lukt hem daarmee een paar mooie foto’s te maken van Albatrossen. De pinguïns laten we maar voor wat het was… in Argentinië liepen we tussen duizenden van, wel een ander soort, pinguïns wat een geweldige ervaring was die ze hier dus toch niet kunnen toppen..
Over de mooie slingerende kustweg direct langs het water terug naar de camping.
Athenree: 17.02.2019
Van Dunedin de hoofdweg langs de kust richting Christchurch. We kunnen een kleine omweg langs het strand nemen waar we lunchen en komen dan in Oamaru weer op de grote weg. Oamaru was eens een bloeiende havenstad en daarvan getuigen nog wat oude gebouwen aan de haven. Een leuke straat met nu natuurlijk cafés en oude rommel winkeltjes… best leuk om even oor te lopen. We gaan verder en overnachten in Timaru. De andere morgen rijden we weer via Geraldine de toeristische route 72, dus weg van de snelweg, naar Christchurch.
We proberen eerst maar de camping het dichtst bij het centrum, omdat we vroeg in de middag daar zijn hebben ze nog een paar plekjes, wel in de volle zon en het is heet! Maar we nemen het toch maar. Dit is ook een camping dicht bij het vliegveld en dus een plek waar de komers en gaaners hun eerste cq laatste nacht door brengen.
Ook komen er ‘ s avonds een hele groep die mee deed aan de Coast to coast wedstrijd. Fietsen, lopen , kayakken,
De camping was dus tot op de laatste centimeters vol. De tweede nacht hadden we gelukkig meer plaats..
Christchurch is een paar jaar geleden getroffen door een aardbeving die vooral het centrum verwoest heeft. Veel is al weer opgebouwd maar er zijn nog heel veel lege plekken. We hoorden dat dat vooral te maken heeft met verzekerings kwesties.
Ons volgend doel is de kustplaats Kaikoura. Gelukkig hebben we de mogelijkheid een andere route te NCMV dan de hoofdweg. Het blijkt dat dit een van de mooiste wegen door de heuvels en bergen is tot nu toe, en die staat niet in de reisgids . Een foutje volgens ons .
In Kaikoura kun je walvissen zien. Maar we waren te laat met boeken, alles zat vol. Dan maar niet .. Onderweg naar Marlborough hebben we kustweg genomen met mooie stranden en kliffen, onderweg noch een kolonie zeerobben gezien.
Wat wel leuk is is wijn proeven dus op naar onze laatste stop op het zuider eiland, het stadje Blenheim, het middelpunt in het Marlborough wijngebied.
We proeven wijn in een kleine kapel (!), op het wijngoed “Clos Henry”, een groot wijngoed “Branchett Estate” en lunchen bij de derde ” Saint Clair” die is gelukkig aan dezelfde weg als onze camping maar 3 km verder…
De wijnen van Marlborough met name de Sauvignon Blanc die we hebben gedronken vielen wat tegen, de Pino Noir was redelijk goed.
de volgende morgen vertrokken we vroeg van de camping om de veerboot in Picton te halen.
Sydney: 07.05.2017
Grens Canada naar Sydney op Nova Scotia.
Geloof het of niet maar de sfeer in Canada is gelijk anders dan in de USA. De mensen zijn meer Europees gekleed, de supermarkten zijn zoals thuis.
De eerste nacht slapen we in een motel in Rothesay, het is zondag en in het stadje rustig. De volgende morgen is het weer goed en we rijden richting zee, de Fundybaai, hier is het getijden verschil een van de hoogste ter wereld, kan wel 16 meter zijn.
Om koffiedrink tijd zijn we aan het strand, het is eb en de zee ver weg. Ons volgende doel is een NP met de hoop dat daar de campings open zijn. Er ligt nog sneeuw tussen de bomen en het is fris maar wel met een zonnetje. We stoppen voor de lunch op een parkeerplaats. Er komt een aardige ranger-dame een praatje maken. Helaas, de campings zijn nog niet open maar ze heeft wel een tip. Verderop aan weg 915 moet een overnachting mogelijk zijn op een “camping” die Haha Cemetery heet…Dat doen we dus, en ja we vinden de plek, naast een oud kerkhofje staan wat bouwsels en een dixi. Mooie plek met blik op water. s’ Avonds komt een oude man met hond naar ons toe, hij woont aan de overkant van de weg en de plek is van hem. We kunnen er gratis staan maar een donatie is natuurlijk welkom, Don verteld nog het nodige over alle gasten die hij al heeft gehad en wenst ons een goede nacht . Na een heerlijke rustige nacht, eindelijk weer eens in de auto geslapen, gaan we verder en omstreeks de middag zijn we bij een klein haventje bij Parrsboro.
Hier willen we wachten op het opkomende tij. Er is een restaurantje en dat komt mooi uit. Vandaag niet zelf koken want het weer wordt minder. Na het eten zitten we in de auto met blik op zee en zien het water komen.
We rijden door naar het stadje Truro waar we in een motel overnachten.
Het regent de volgende dag maar daar trekken we ons niets van aan, drinken onze koffie onder een afdak, bekijken het hoog tij punt van onder een paraplu, klimmen in een vuurtoren en rijden verder naar de zuidkust van Nova Scotia. Peggy’s Cove heeft de mooiste vuurtoren op de mooiste rotsen en een pittoresk haventje, zegt men..
En een mooi uitzicht, maar helaas was het weer eens mistig.
De grote steden laten we meestal maar voor wat ze zijn, in Halifax drinken we koffie en gaan naar ons hotel.
Ons volgende doel ligt in het noorden van NS, Cape Breton, onderweg nog even boodschappen doen en ontdekken dat ze in Canada heel goed gesorteerde drankwinkels (wijn dus) hebben..
Bij lake Ainslie op MacKinnons Campground krijgen we een mooi plekje direkt aan het meer. Dit is weer zo’n sta caravan camping waar de caravans hutje aan mutje op een rijtje staan. Het is net of de Canadezen die bijna allemaal ruim wonen in hun vakantie heel graag heel dicht bij elkaar zijn.
We gaan naar de noordkust, hier zijn een aantal Schotse dorpen en zelfs een whisky distilleerderij, maar deze, helaas weer eens closed for the season…
Bij het noordelijkste punt gaan we weer terug, genietend van deze mooie dag met zicht op de Saint Laurencebaai.
Nu langzaam richting Sydney, koken aan de oostkant van Cape Breton ons middagmaal en steken over met de veerpont naar Englishtown. HIer moet een camping zijn, en jawel, de Englishtown Ridge campground is die dag net open gegaan. De nieuwe eigenaren, een indaanse familie, heten ons van harte welkom
Als wij die avond in de kantine ons potje rummie spelen houden zij daar een inwijdingsritueel hopende op een goede toekomst.
Nu naar Sydney, inkopen en de was doen, tanken zodat we klaar zijn voor de oversteek naar New Foundland. We hebben die middag nog tijd om wat rond te rijden, gaan naar Louisbourg om het Historic Fortress te bekijken, komen daar net om sluitingstijd aan zodat we het met een blik vanaf de weg moeten doen.
Het gaat steeds harder regenen en we rijden maar langzaam richting haven waar de veerboot ligt die ons vannacht naar New Foundland zal brengen. Als we aan boord zijn drinken we nog een cocktail en proosten op ons, we zijn die dag 40 jaar getouwd.
Shediac: 19.05.2017
New Foundland
Welkom op New Foundland, stromende regen en harde wind, en dat om 7 uur ’s morgens. Eerst maar een stukje rijden.Een uur later is er een parkeer mogelijkheid. De regen is opgehouden maar het waait nog steeds hard.
Neus van de auto in de wind en dan staand in de luwte ontbijten.
We gaan weer op weg, verdwalen is hier zo goed als onmogelijk want er is maar een hoofdweg op het eiland. Hoe verder we rijden hoe beter het weer.
In New Foundland is het seizoen nog niet begonnen dus alle campings nog dicht. We gaan naar Corner Brook, overnachten in de Glynnmill Inn. Ook hier zijn ze nog niet echt op gasten ingesteld, restaurant en bar nog dicht. We checken rond de middag in en rijden langs de fjord naar zee bij Lark Harbour.
De volgende dag eerst kijken hoe de weersverwachting voor de komende dagen is. Op dit moment is die in het oosten nog goed en zal later in de week minder worden dus besluiten we eerst naar, voor ons, het verste punt te rijden. Twillingate, in de hoop daar ijsbergen voorbij te zien komen. Het is een flink stuk rijden dus op tijd weg.
Er is weinig verkeer dus we schieten goed op. Op eens maakt Jos een noodstop, ziet hij een eland staan. Ik probeer zo goed mogelijk vanuit de auto een foto te maken, maar dat beest staat met zijn achterwerk naar mij toe. Jos kan dat beter, stapt uit de auto, slaat de deur dicht, en de eland gaat er vandoor…..Rond koffie tijd zijn we zo’n anderhalf uur voor ons einddoel. Op een mooie plek met zicht op de nog dichtgevroren zee parkeren we op een doodlopend weggetje, langzaam verder en na een uurtje willen we ons middagmaal gaan koken… kooktoestel en koffiekan?.
Vergeten, we kijken elkaar aan, het is nog vroeg… doodlopende weg….goede kans dat het er nog staat. Dus terug. Dan is het altijd verder dan je denkt, maar na een klein uurtje zijn we daar en staat het stel gemoedelijk op ons te wachten…
In Twillingate overnachten we in de B&B Sunshine Inn, nieuw, modern en gezellig, waar we onze eigen gang kunnen gaan. Sinds een paar weken zwaaien hier twee zussen de scepter. Aan de achterkant kijken we uit op de noch dichtgevroren haven. De zon schijn en we besluiten wat rond te rijden in de buurt van het dorp.
Op het hoogste punt zien we wat verder weg op zee een ijsberg. Jos maakt wat foto’s. Morgen hopen we er dan wat meer te zien als we bij het uitkijkpunt bij Crow Head zijn…..
De andere morgen, mist! En dat blijft de hele dag zo .
We rijden maar wat rond, gaan uit eten, versturen een kaart en gaan vroeg naar bed.Terug, richting zuid overnachten we in het slechtste motel van deze reis in Springdale.
De volgende stop is Rocky Haber, op de weg daar naar toe, tijdens ons dagelijkse koffie moment komt een man een praatje maken, over zijn depressie , de begrafenis van een vriendin waar hij op dit moment eigenlijk moet zijn maar dit niet aan kan…
We tonen begrip en gaan zo snel mogelijk verder. In Rocky Haber is het weer een stuk beter, vooral zonniger, dan in het oosten. We rijden eerst aan de zuid kant van de fjord naar Trout River , daar lunchen aan een meertje, op de terugweg koffiedrinken op het verlaten recreatie park bij Lomond. Naar ons hotel waar we een kamer hebben direkt aan de haven met blik op een mooie zonsondergang.
De tweede dag rijden we langs de Saint Laurencebaai naar het noorden en terug, zien een kleine kudde kariboes, en maken een wandeling in het natuurpark Gros Morne. Als we teruglopen horen we een bekend zoemend geluid. Drone! O, zegt Jos, zo’n ding heb ik ook bij mij en er de hele reis nog niet aan gedacht….
Je kunt wel na gaan wat we toen gingen doen.
Het bevalt ons goed in Hotel Rocky Haber zodat we er een dag langer blijven. We bezoeken de vuurtoren en rijden naar Norris Point en voor de lunch rijden we weer naar Lomond. Weer een noodstop, ziet Jos een beer aan de kant van de weg. Dit keer had hij meer geluk en liet het beest zich eerst nog fotograferen voor hij tussen de bomen verdween.
Zondagmorgen gaat het dan in alle rust weer richting boot. We nemen kleine weggetjes langs de kust die steeds weer met een boog op de grote weg uitkomen.
Veel te vroeg zijn we dan weer bij de haven en wachten geduldig tot we op de boot kunnen die ons vannacht weer naar het vaste land brengt.
Quebec: 22.05.2017
Van Sydney naar Québec
De nachtboot brengt ons weer terug naar Sydney.
We gaan de zelfde weg terug tot Truro en dan aan de oost kant van New Brunswick naar het noorden. Het is een lange rit, het weer wordt er niet beter op en in de stromende regen komen we aan in Shediac. Hier gaan we dus maar op zoek naar een hotel, overnachten in een mooi oud hotel, het Tait House, maar met moderne luxe kamers. Het weer klaart op en de volgende dag rijden we tot Bathurst. Hier doen we de was in een mooie, net geopende laundry, een kilometer verder is een camping, ook net een dag open, en bij een mager zonnetje slaan we ons kamp op.
Het is toch steeds weer fijn na een tijd in hotels te hebben geslapen nu weer in onze auto te kunnen overnachten.
Het heeft de laatste weken, zoals wij ook meegekregen hebben, veel geregend aan de oostkant van Canada. Vooral de provincie Québec heeft veel overlast ondervonden. We gaan verder naar het noorden, steken bij Campbelton het water over en gaan richting het Nationaal park Gaspesie.
Waar wij links af moeten, net voor de rivier richting noord, is de doorgaande weg afgesloten. De brug is niet meer begaanbaar omdat de zware regenval van afgelopen week een aantal pijlers heeft verschoven.
De hele weg langs de rivier zien we de schade die de overstroming heeft aangericht, ze zijn nog druk bezig met repareren en opruimen. Een paar dagen eerder en we hadden hier niet langs gekund. Ook in het park, op een plek aan de rivier waar we even pauze houden is een brug verzakt.
Aan het eind van de middag komen we dan aan bij de Saint Lawrence baai en gaan opzoek naar een camping. Er zijn er een paar, maar bij de eerste sta je direct tussen straat en water en vol in de wind, de volgende is nog niet geopend.
Een paar kilometer verder staat een bord met chalets-camping, proberen dus. We rijden er naar binnen komen bij een gebouw waar twee mannen staan te praten. Wij vragen of we hier kunnen overnachten we zien namelijk geen plekken.
We zijn in de provincie Québec en daar spreken ze Frans, en dus geen woord Engels. Bij ons is dit andersom…
Maar met handen en voeten en drie woorden Frans blijkt dat we hier, wat wij dachten dat de tuin was, konden staan. In het gebouw, waar een van de mannen woont, is het sanitair en zelf een kleine ruimte met tafel en stoel waar we kunnen zitten, eten enz.
Ook mooi, want buiten is het nog steeds erg fris en hier brand de verwarming. Als we ’s avonds wat rond lopen ontdekken we dat er een heel Adventure park is met kletter tuin. Allemaal niet meer in gebruik lijkt het.
De volgende morgen komt er een jonge dame naar ons toe en begint in het Engels tegen ons te spreken. De dochter van de eigenaar, we hebben een heel leuk gesprek, vertellen over onze reis en zo. Het blijkt dat vader best wel nieuwsgierig naar ons was en haar dus op ons af stuurde. Het park moesten ze een paar jaar geleden sluiten omdat het niet meer rendabel was. Nu komt er af en toe nog iemand.
De volgende dag rijden we verder langs het water naar Matane waar we de veerboot nemen naar de noordkant van de St. Lawrence baai. Als we op de boot zijn begint het te onweren, we hebben internet en omdat we aan het begin van de avond aankomen in Baie-Comeau boeken we een hotel. Maar goed ook, als we van de boot rijden stortregent het.
In het Hotel Manoir Baie-Comeau drinken we een cocktail en kletsen met de barkeeper die 10 jaar geleden uit Nepal naar hier kwam en echt niet terug wil.
In dit deel van de St. Lawrence baai is de kans groot dat je walvissen ziet. Althans dit staat op borden langs de weg, gegarandeerd ook nog! En dat moeten wij geloven?
Al die jaren, de hele kust van Zuid- tot Noord Amerika langs gereden, en altijd op de verkeerde tijd daar waar ze te zien zijn, en dan zal het nu wel lukken?
Camping Paradis Marin zegt het ook, ze zijn ook net open en er is dus volop plek. De dame stuurt ons naar, wat zij zegt, de mooiste plekken, vlak aan het water. Zoek er maar een uit, en we vinden er een. Ook het weer is ons goed gezind en we genieten van de zon.
Aan het eind van de dag zitten we al een heel tijdje op de rotsen aan het water en opeens ziet Jos links van ons wat uit het water springen, en nog een keer. een tijdje niets, en dan opeen rechts van ons nog een paar keer. Warempel, ze hebben gelijk, eindelijk walvissen gezien!
Omdat het er zo fijn is blijven we nog een dag, rijden wat rond en aan het eind van de dag, wij weer zitten….. niets.
Gaan naar onze auto, en ineens roept iemand, kijk links, een kleine groep witte walvissen!
Nu we dit gezien hebben kunnen we wel weer verder gaan.
We rijden langs de Saguenay River land inwaarts, maken een wandeling in een NP naar de kant van de rivier. Als het lunchtijd is zoeken we een plek om te koken. Dat is niet altijd makkelijk omdat geen parkeer of recreatie plekken zijn. We vinden een plek vlak bij de weg. Iets verder staan een paar huizen. Kinderen spelen daar en komen, met een omweg, langs ons gelopen.
Als we bijna klaar zijn komt er een auto aangereden, stopt, en een man doet het raam naar beneden en begint, op zijn Frans natuurlijk, tegen ons te keer te gaan. Dit is geen camping en zo, en weet ik wat nog meer, zoveel begrijpen we er ook wel van. Niet dat dit nou zo’n mooie plek is om te staan….. In al die jaren dat we onderweg zijn is dit de eerste keer dat er iemand tegen ons te keer gaat. Franse afstammelingen, zeggen we tegen elkaar, tja…..
We zeggen vriendelijk, op zijn Engels, dat we alleen even eten en dan echt niet hier willen blijven..
We vinden een plek op de camping ” De tuin van mijn vader” in La Baie.
De volgende dag onze voorraden maar weer eens aanvullen en richting Québec.
Eigenlijk willen we nog een tussenstop maken, maar de omgeving is er niet naar. Geen campings en we zijn op hoogte, dus koud.
We rijden door tot Québec waar we aan de rand van de stad een fijne camping vinden met goede WiFi. Voor het eerst zitten we ’s avond op de voorstoelen, iPad op het dashboard, een film te kijken. Af en toe de verwarming aan en op tijd naar bed.
Montreal: 27.05.2017
Québec – Montreal
We rijden naar de historische stadskern van Québec en parkeren aan de rand.
Te voet gaan we het mooie oude centrum in.
Er zijn veel groepen scholieren onderweg, die waarschijnlijk de historie van hun land uitgelegd krijgen. We komen op een pleintje met een terrasje, eindelijk, het eerste deze vakantie, en genieten van een goede cappuccino. Gaan met de lift de heuvel op en genieten van het uitzicht. We vinden een leuk en zeer goed restaurantje. Na de lunch rijden we langs de baai eigenlijk in de verkeerde richting. Wat verderop is een NP met een camping die ons wel leuk lijkt, en dat is zo. Weer een mooie plek, in het bos en verder niemand.
De volgende dag nemen we de weg langs de kust richting Montreal, als we net onderweg zijn staat er langs de kant een politie auto, wat verder zit hij achter ons en geeft Jos een stop teken. Nu zijn we al voor het vierde jaar onderweg en het is pas de tweede keer dat we door een politie worden gestopt.
Raampje naar beneden en een leuke jonge man komt naar ons toe en zegt als eerste dat er niets aan de hand is maar dat hij een vraag heeft… jullie rijden hier met een buitenlandse auto, moeten jullie hier ook wegen belasting betalen? Want hier in Québec hebben ze voor zowat alles een belasting….
Wij vertellen dat we hier te gast zijn en niets hoeven te betalen, dat dat eigenlijk overal zo is als je als buitenlander onderweg bent.
Hij bedankt ons voor de informatie, zegt dat hij weer wat wijzer is geworden en wenst een een fijne tijd in Canada.
We rijden tot Trois-Rivières, zoeken een camping en vinden een plek op camping Lac Saint Michel, ook hier ontwaken ze net uit hun winterslaap.
Dit wordt onze laatste nacht in de auto. De volgende morgen doen we de was en maken de auto schoon. Nu op naar Montreal, hier hebben we een kamer geboekt in B&B Le Terra Nostra. Hier komen we in de namiddag aan, worden vriendelijk ontvangen en krijgen direct een geroutineerde uitleg over wat er alzo allemaal in Montreal de doen en te bekijken is. Dat doen we dan wel morgen, nu eerst uitrusten, daarna nog een kleine wandeling langs de rivier en naar bed.
De volgende morgen brengen we eerst de auto weg naar het bedrijf waar hij de komende maanden mag blijven. Met de metro gaan we naar het centrum. Ook hier mooie oude gebouwen maar wat minder dan in Québec. Het regent een beetje en dan is het ook wat minder leuk. Dan maar een museum in waar een mooie tentoonstelling over Afrika is. Ook hier weer goed gegeten en met de metro terug.
Onze laatste dag begint met een bericht dat onze vlucht vertraagd is. Hij zou aan het eind van de middag gaan. We gaan op de fiets een paar kilometer langs de rivier. Het is een mooie zondag en er zijn veel mensen in het park die sporten, wandelen enz.
Als we rond de middag terug zijn bij onze B&B blijkt dat er nog steeds geen nieuwe vertrektijd voor onze vlucht is. Aangezien we wel wat vlieg ervaring hebben kijkt Jos eens op internet hoe het met andere vluchten vanaf Montreal is. Het blijkt dat Air France vanmiddag ook vliegt. Weet je wat zegt Jos, we nu naar het vliegveld en proberen om te boeken. Op internet bleek dat ons vliegtuig zelfs nog niet uit Amsterdam was vertrokken, wat betekende dat naar onze menig er vandaag geen terugvlucht meer zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, wij naar de Air France balie, uitgelegd, de jonge man duikt in de computer, loopt naar achteren en komt terug met onze boarding kaarten, via Parijs naar Berlijn, en dat zonder bijbetalen . Wij blij, als we uiteindelijk instappen is het KLM vliegtuig net uit Amsterdam vertrokken naar Montreal. Als we daar op hadden moeten wachten waren we minstens 10 uur later….
Uiteindelijk zijn we de andere morgen nog 10 minuten eerder in Berlijn dan met KLM.
Midden april toen we uit Baltimore vertrokken kwamen net de eerste blaadjes aan de bomen, hoe verder we naar het noorden gingen was de lente daar nog net niet aangekomen. In New Foundland haalden we de winter weer in.
Eind mei in Montreal was dan de lente ook in Montreal aangekomen.
In oktober gaan Jos en Jochem de auto van Montreal naar Edmonton rijden
In Sudan zijn de rest van de reis onderweg met 7 auto’s met chauffeur, 1 pick up met kok en hulpkok en extra onze Sudanese gids Mussa.