Quesnel : 02.08.2018
We moeten dezelfde weg weer nemen als op de heenweg, dus van Whitehorse terug naar Watson Lake.
Nu doen we dat in 1 dag. Net voor de afslag naar het zuiden, 20 km voor Watson Lake overnachten we. Mooi vroeg op en dan om goed 8 uur, nemen we weg 37, de Cassiar Hwy, naar het zuiden. 
Een mooie weg die met het profiel van het landschap op en neer gaat.
Nog voor 10 uur, koffie drinken tijd, zijn we bij het Boya Lake, ons aanbevolen door de “berendame” in Haines. De net vrijgekomen plekken op de camping liggen er mooi aangeharkt bij. We schieten plek 17 direct aan het water in en onder het drinken van een lekkere espresso kijken we elkaar aan en denken allebei het zelfde. Zo’n plek krijg je niet altijd, dus waarom niet een paar nachten blijven? Jos is verkouden en kan zo mooi wat uitzieken
Het volgende doel is het plaatsje Stewart aan de kust. We overnachten eerst nog bij het Tatogga Lake Resort, een aanbeveling in de reisgids. Als we ons melden in het restaurant vraagt de eigenaar waarom we niet verder rijden, kan makkelijk, is nog maar net lunchtijd. We zeggen dat we er genoeg van hebben voor vandaag en graag hier willen blijven. Nou zoekt maar een plek… Dat doen we maar we begrijpen wel zijn reactie. De camping ligt er totaal onverzorgd bij en aan gratis kano’s aan het meer zijn er ook niet meer.
Toch blijven we, lunchen, en maken graag gebruik van het internet wat het wel weer redelijk doet voor deze afgelegen plek. Ik heb maar een email gestuurd aan de reisgids redactie dat ze deze aanbeveling moeten schrappen in de volgende editie
De volgende morgen weer lekker vroeg op weg, het is al een paar weken behoorlijk warm, dus hoe eerder we over zijn hoe liever. Een ander voordeel is dat je altijd op tijd bij een camping bent en er dan nog volop plek is. Zo ook in Stewart. We vragen om een mooie schaduw plek, een mooi hoekje onder de bomen waar geen Amerikaanse camper in past maar wel een Defender is dan voor ons. s’ Middags de grens over naar het dorpje Hyder in Alaska wat alleen maar via Stewart te bereiken is, zonder Amerikaanse douane formaliteiten. Hier is de beroemde plek waar de beren de zalmen uit de rivier vangen.
De zalmen zijn er nu maar de beren?..
Dus terug, maar als je Canada weer in wilt moet je wel je paspoort laten zien en dat terwijl je hier geen andere kant op kunt…
De komende twee dagen gaan we wat grotere afstanden rijden om een minder interessant stuk te overbruggen.
In het dorpje Houston rijden we de camping op en worden heel enthousiast in het Duits verwelkomt, “Berliner hier!”
De eigenaar is geboren Duitser, als 10 jarig jongetje naar Canada geëmigreerd, heeft dan eind jaren 80 zes jaar in Berlijn gewoond om zijn beroeps opleiding te doen. Maar uiteindelijk toch besloten terug te gaan. Het was dus leuk even bijpraten. Nu zijn we in het stadje Quesnel, hotel om de website weer bij te werken . Vanaf morgen gaan we het weer rustiger aan doen.