Summerland: 12.08.2018
We zijn in het zuidelijk deel van de deelstaat British Columbia, of te wel BC, en dat betekend terug in de bewoonde wereld. We willen het wat rustig aan doen maar we rijden op een hoofdweg en daar moet je wel met de stroom mee. 100 km is dan de norm en vooral voor een Defender is dat best hard.
We zijn blij als we na 200 km een andere weg nemen. Hier is het wat rustiger maar niet helemaal. Het is vrijdag en er staat een lang weekend voor de deur. Maandag is BC dag. Er zijn dus heel veel mensen onderweg.
We komen op een klein resort waar ze nog wel een plekje voor ons hebben direkt aan het meer, dat wel. Maar de auto wel zo neer zetten dat we het uitzicht van de boven ons staande cabin niet beperken.. Dan wordt het echt gezellig want een familie heeft alle huisjes afgehuurd en er komen de nodige tenten en caravans voor een familie reünie, wij maken het ons ook gezellig met onze eigen cocktailbar, 
voor ons is een familiefeest natuurlijk geen probleem, gewend aan grote familie bijeenkomsten…. Als ik ga betalen is dit zo ongeveer de duurste plek tot nu toe en dat voor een “plumsklo” en geen douches…
Zondags gaan we verder en komen op de weg nr 1, ook zo druk met toeristen. Maandag dan zo snel mogelijk richting wat minder druk. Weg 31 naar het zuiden is gedeeltelijk nog onverhard dus dan valt veel verkeer af.
Ons eerste kopje koffie drinken we weer in de natuur, zoveel natuur dat er op 50 meter van ons opeens een beer de weg oversteekt. 
Even vergeten dat het berenland is hier…. Begin van de middag vinden we een plek op een natuur camping aan het Duncan Lake. Fijn die rust!
Een klein stukje verder, In het stadje Kaslo vullen we onze voorraad weer aan en zo’n 20 km verder op een kleine camping aan het hele grote Kootenay Lake rusten we een paar dagje uit.
Al een paar dagen is het zicht beperkt en dat komt omdat er veel rook in de lucht is vanwege de vele bosbranden. We wilden dat eerst niet geloven maar het werd ons een paar keer bevestigd dus nemen we het nu maar aan als waar.
We moeten toch verder, we slapen nog een keer op een natuur camping en een stadscamping in Vernon.
Dan gunnen we ons een paar dage vakantie in een mooi hotel in Summerland. Midden in het Canadese wijn en fruit gebied. We proeven de eerste wijnen, zijn nog niet al te enthousiast, bij het tweede wijnhuis zijn ze een stuk beter.
Bij het derde willen we lunchen en proeven maar daar is het zo vol dat alleen Jos er een paar proeft. Terug naar het vorige wijngoed waar ze ook een goed restaurant hebben. We moeten even wachten maar daarna hadden we een uitstekende late lunch…
Nu zit ik op ons balkonnetje met blik ( hoewel beperkt want er hangt nog meer rook in de lucht dan gisteren) op het meer, na heerlijk geslapen te hebben in een bed dat dubbel zo groot is als onze auto.
Vancouver : 24.08.2018
Maandagmorgen vertrekken we weer, het zicht is nog slechter. 
Er zijn dit jaar weer veel bosbranden in BC momenteel zijn er ongeveer 50, BC is vast heel mooi maar we zien er weinig van vanwege de rook. 
We hebben voor ons doen een lange rit voor de boeg, het gaat over de snelweg naar Vancouver- Horseshoe Bay en we moeten erg wennen aan de snelheid. Bij Vancouver komen we in de eerste file sinds weken… Eind van de middag zijn we er, checken in in het motel en gaan kijken bij de haven waar de Ferry vertrekt naar Vancouver Island. Bootjes kijken is altijd leuk. 
Om 8.45 de volgende morgen zitten we dan op de Ferry. Ander half uur later zijn we in Nanaimo. Eerst boodschappen doen voor de komende 4 dagen dan richting Victoria. Er is maar 1 weg hier dus met een flinke vaart gaat het zuidwaarts. Als we halverwege zijn gooit Jos het stuur bij en zegt; moeten we eigenlijk naar een stad?
Nee dus, de natuur in lijkt ons leuker. Neef Wibe, die we over een paar dagen zien, had wat vertelt over een mooi meer hier. Kijken op de kaart, ja groot meer. Dan daar naar toe. 
We komen bij een grote NP camping waar natuurlijk een “full” bordje staat. Maar na enig aandringen hebben ze nog een plekje voor een nacht.Het is een echte familie camping en we hebben in weken niet zo veel kinderen gezien. Naast onze plek is het crossbaantje en de speeltuin. Kunnen we vast weer aan ze wennen… Bij het bekijken op de kaart is dit wel een ander meer maar minsten zo mooi.
Als we de kaart bestuderen blijkt dat we binnendoor kunnen naar de westkust. Wel over gravelwegen maar daar zijn wij niet bang voor.
Zo gezegd zo gedaan. Een mooie route door de bossen, geregeld komen ons vrachtwagens tegen met boomstammen want bosbouw is hier een groot ding. Gelukkig zijn er af en toe natuurparken waar het oerbos nog aanwezig is.
We komen in Port Alberni en zien rook opstijgen. Wij kijken en zien een beginnende bosbrand, een helikopter is al aan het blussen. Op de terugweg gaan we nog even kijken en zien dat het gelukkig bij een klein stuk is gebleven. 
We gaan naar de westkust, hier is het nevel van zee die het zicht beperkt en het is fris. Het is hier behoorlijk toeristisch, ze komen allemaal om walvissen en orka’s te bekijken. Onder hen ook vele Nederlanders die we eigenlijk alleen in BC tegen tomen en niet in de rest van Canada.
De campings zijn dus ook vol maar bij de golfbaan is nog een plek. Nu weer richting Nanaimo, bekijken het oerbos waar wij toeristen in drommen een rondje lopen. We overnachten nog een keer op een hele kleine camping waar we ook weer de laatste plek krijgen
en gaan de volgende morgen naar de Ferry die ons terug naar Vancouver brengt. Direct door naar ons hotel, dan de was doen in de laundry er tegenover. Fris en schoon gaan we dan naar de tennisclub waar we de familie Wibe Wagemans treffen. Ze wonen net over de grens in Seattle en zijn hier voor een squash toernooi. Dochter Elena behaald de eerste plaats, de mannen Wagemans liggen er in de kwartfinale al uit. 
We hebben een hele gezellige avond met goed eten en een heel mooi uitzicht op Down Town.
Zondagmorgen de stad weer uit langs de kust naar Whistler. Nog steeds is het zicht beperkt en zien we niets van de mooie weg. In Whistler waren in 2010 de Olympische Winterspelen en is in de zomer mountainbike paradijs. Het is er druk, zelfs de kleinste kinderen crossen je voorbij. De tweede dag wordt het helderder en zien we wat van de omliggende bergen. 
We huren een kajak, roeien het meer rond, en terug op de camping halen we de spullen van het dak want morgen gaan we terug naar Vancouver om de auto af te geven. De jerrycans hadden we er ‘s morgens al afgehaald en bij het recycling station afgegeven. We hebben ze de komende jaren niet nodig.
We gaan de zelfde weg terug en het zicht is beter dus zien we nu wat we op de heenweg gemist hebben en dat is de moeite waard! De bagage in het hotel afgegeven en door naar het bedrijf dat het transport van de auto verzorgd.
Binnen een kwartier was de zaak geregeld en zaten we in een taxi terug naar het hotel. Ik had een kamer met bergzicht geboekt….. wel een heel mooi uitzicht op Down Town maar de achterliggende bergen hebben we tot op dit moment niet gezien.
Gisteren dan de stad in waar niet zo heel veel te zien is. Er is een klein oud gedeelte met als grootste bezienswaardigheid een stoomklok die elk kwartier een geluid produceert wat op het volle uur een korte melodie is. We lunchen uitgebreid en gaan naar het mooie aquarium om de dag vol te maken. Het eind van een hele mooie tijd in west Canada zit er op.
Morgen naar huis, en dat is ook weer best heel fijn!
Een mooie weg die met het profiel van het landschap op en neer gaat.
Eerst richting Homer tot aan het Russian River NP. We vragen aan de ranger of er beren te zien zijn, nou… er zijn er dit jaar nog maar een paar gemeld…
Helaas, ook deze is zich aan het terugtrekken en er is niet veel bijzonders te zien. 
Al die jaren waren we op de verkeerde tijd op de plek waar ze voorkwamen. Nu laten ze zich zien en 1 was er zo goed ons ook nog toe te lachen.
We zijn halverwege onze reis dus dan mag dat ook wel een keer.
Als we verder gaan hebben we een groots uitzicht op de 3 hoge toppen van de Wrangell Mountains.
we wouden eigenlijk een dagje niets doen, maar de campings zijn camper parkeerplaatsen en het is nog steeds bewolkt dus besluiten we maar verder te gaan. In dit geval terug naar het noorden. Aan de 
Ze is de enige beer die al lange tijd op deze plek leeft, haar eigen territorium. Mooi dus dat we haar zien.
Er zijn veel auto’s die meewillen en het duurt dus heel lang voordat we vertrekken. Het duurt bijna nog langer om weer van de boot af te komen. Efficiëntie kennen ze hier nog niet. We zijn dus vrij laat en de campings vol. We worden doorverwezen naar een natuurcamping 10 km verder op. Weer een mooie route langs het water brengt ons waar we willen zijn. Ook hier lijkt alles vol maar we blijven toch maar een nachtje.
Het stadje wordt aangedaan door cruise schepen. Toen wij aankwamen lagen er 4, kun je nagaan hoe druk het er was. Het is dus meer Disney…
Via Tok naar Delta Junction waar we overnachten. De volgende morgen is het druilerig weer. Bij het tanken vertelde de jongeman aldaar dat het wel erg koud was voor de tijd van het jaar. Er lag verse sneeuw op de bergen. We rijden zuidwaarts de Richsardson Highway en passeren een aantal keren de grote olie pijpleiding naar Valdez en gaan de Denali Hwy op. 
Na 40 km is een Lodge waar we een kamer kunnen krijgen. We lunchen nog aan het meer in de zon maar kort daarna komen de wolken opzetten en begint het echt te regenen
Toen nog in de state New York, 10 jaar geleden zijn zij naar Anchorage verhuisd. We spreken af de volgende middag bij hun koffie te drinken.
We overnachten aan het Munch Lake.
We blijven hier 2 nachten, dalen ‘s morgens en ‘ s avonds af in het hete water en gaan daarna herboren verder op de Alaska Hyw. Op de eerste 100 km na de hotsprings zien we 5 beren de dagen er na geen een meer. De weg zou je eentonig kunnen noemen. 
Weidse landschappen met bergen, bossen, meren en rivieren. Maar het is toch steeds weer boeiend. Het stadje Watson Lake heeft maar een bezienswaardigheid en dat is het “Schildenbos” van over de hele wereld laten mensen hier een aandenken aan hun thuis achter. 
Nederlanders schijnen daar niet zo een behoefte aan te hebben. Ze zijn duidelijk in de minderheid. Omdat we na een paar dagen ” van de wereld” zijn geweest slapen we in een hotel. Het internet en de telefoon brengt ons weer even in contact met de familie.
Overnachten op de camping aan het gelijknamige meer. 
We moeten dezelfde weg terug dus gaan we naar een camping aan het begin van de weg.
Ook weer nieuwe schoenen
we zijn goed voorzien en de passende sleutel is er bij. We laten een gelukkig stel mensen achter want de dichts bijzijn plaats is Dawson, zo’n 250 km verder.
r goud werd gevonden. De restanten zijn nog duidelijk aanwezig. Alle riviertjes en beken zijn omgezet. Nu nog wordt er actief naar goud gezocht. Het stadje zelf is een toeristische attractie. Navenant vol is het er.
De rest van de tijd brengen we door met boodschappen doen, helpen het brandhout voor de komende winter klein maken, de omgeving wat bekijken en op zaterdag avond gaan we met zijn allen naar de jaarlijkse ” Pig roast” georganiseerd in het buurthuis. 
Buurt is hier een ruim begrip omdat de huizen ver uit elkaar staan. 
ja het hoogseizoen is begonnen, tot we bij Lake Louise zijn. Parkeerplaats vol. We proberen de eerste camping, vol, de volgende, vol, daarna…..
We vullen onze kleding wat aan, gaan uit eten, rijden wat rond en als we aan het eind van de middag terug zijn begint het te regenen. We liggen dus weer eens vroeg in bed.
Aan het eind van de middag rijden we een ronde door het park. Het is te heet om te wandelen, wel bekijken wat dino resten. ‘s Avonds begint het een beetje te regenen ( gelukkig, nu wat minder warm) . De volgende dag beginnen we met foto’s bij het uitzichtpunt. Het bijzondere landschap hier langs de rivier wordt de Bad lands genoemd . 
Rond 2 uur vertrekken we weer richting familie
we naar Montreal gevlogen, we hadden een hotel geboekt in de buurt van de stalling waar we de volgende morgen de auto hebben opgehaald, nadat we de nodige proviand hadden ingekocht vertrokken we richting Ottawa. Net buiten Montreal hoorden we een hard gesis, we controleerden de banden maar het bleek geen lekke band te zijn, we reden verder maar het begon toch wel te stinken in de auto, bij een winkelcentrum gestopt en het bleek dat de accu’s waren geëxplodeerd en het accu zuur er was uitgelopen, na de zaak te hebben schoon gemaakt bleek de auto niet meer te starten.
Om 10 uur werd er dan onderweg koffie gezet en tussen de middag werd er gekookt waarbij ik dan een wijntje kon drinken omdat Jochem daarna verder reed, tegen de avond zochten we dan weer een motel.
Na de lunch rijden we langs de baai eigenlijk in de verkeerde richting. Wat verderop is een NP met een camping die ons wel leuk lijkt, en dat is zo. Weer een mooie plek, in het bos en verder niemand.
Ook hier mooie oude gebouwen maar wat minder dan in Québec. Het regent een beetje
Op internet bleek dat ons vliegtuig zelfs nog niet uit Amsterdam was vertrokken, wat betekende dat naar onze menig er vandaag geen terugvlucht meer zou zijn. Zo gezegd zo gedaan, wij naar de Air France balie, uitgelegd, de jonge man duikt in de computer, loopt naar achteren en komt terug met onze boarding kaarten, via Parijs naar Berlijn, en dat zonder bijbetalen . Wij blij, als we uiteindelijk instappen is het KLM vliegtuig net uit Amsterdam vertrokken naar Montreal. Als we daar op hadden moeten wachten waren we minstens 10 uur later….
Hier gaan we dus maar op zoek naar een hotel, overnachten in een mooi oud hotel, het Tait House, maar met moderne luxe kamers. Het weer klaart op en de volgende dag rijden we tot Bathurst. Hier doen we de was in een mooie, net geopende laundry, een kilometer verder is een camping, ook net een dag open, en bij een mager zonnetje slaan we ons kamp op. 
Het is toch steeds weer fijn na een tijd in hotels te hebben geslapen nu weer in onze auto te kunnen overnachten.
We gaan verder naar het noorden, steken bij Campbelton het water over en gaan richting het Nationaal park Gaspesie.
Als we op de boot zijn begint het te onweren, we hebben internet en omdat we aan het begin van de avond aankomen in Baie-Comeau boeken we een hotel. Maar goed ook, als we van de boot rijden stortregent het.
Ook het weer is ons goed gezind en we genieten van de zon.
een tijdje niets, en dan opeen rechts van ons nog een paar keer. Warempel, ze hebben gelijk, eindelijk walvissen gezien!
Dat is niet altijd makkelijk omdat geen parkeer of recreatie plekken zijn. We vinden een plek vlak bij de weg. Iets verder staan een paar huizen. Kinderen spelen daar en komen, met een omweg, langs ons gelopen. 
Een uur later is er een parkeer mogelijkheid. De regen is opgehouden maar het waait nog steeds hard.
Op dit moment is die in het oosten nog goed en zal later in de week minder worden dus besluiten we eerst naar, voor ons, het verste punt te rijden. Twillingate, in de hoop daar ijsbergen voorbij te zien komen. Het is een flink stuk rijden dus op tijd weg.
Aan de achterkant kijken we uit op de noch dichtgevroren haven. De zon schijn en we besluiten wat rond te rijden in de buurt van het dorp.
Op het hoogste punt zien we wat verder weg op zee een ijsberg. Jos maakt wat foto’s. Morgen hopen we er dan wat meer te zien als we bij het uitkijkpunt bij Crow Head zijn…..
Terug, richting zuid overnachten we in het slechtste motel van deze reis in Springdale.
In Rocky Haber is het weer een stuk beter, vooral zonniger, dan in het oosten. We rijden eerst aan de zuid kant van de fjord naar Trout River , daar lunchen aan een meertje, op de terugweg koffiedrinken op het verlaten recreatie park bij Lomond. Naar ons hotel waar we een kamer hebben direkt aan de haven met blik op een mooie zonsondergang.
