Blog – Pagina 3 – 2reizigers.com

USA I Long Island/Maine

Canada Saint Andrews : 29.04.2017

Van Long Island naar Maine

We laten NY links liggen, daar waren we al eens en om nu met de Defender daar rond te rijden …

We rijden Long Island op. Ik had altijd een voorstelling van een mooi buiten gebied bij NY. Maar vanuit het vliegtuig had ik al gezien dat de helft helemaal is volgebouwd maar de andere helft meer aan mijn verwachting voldoet.

In het midden van LI gaan we op zoek naar een camping, maar de eerste is nog “closed for de season” dan maar richting zee en hier hebben we meer geluk, bij Brook Haven is er op dit moment ruimschoots plaats op het Smith Point Country Park.

Het weer is nog goed en we kunnen buiten eten, later begint het te regenen.

De andere dag rijden we wat rond. Er zijn op LI sinds ongeveer 20 jaar wijngaarden. Toen de aardappelteelt niet meer lonend was zijn ze daar mee begonnen, dus maar weer eens onze favoriete bezigheid uitoefenen , wijn proeven. Het smaakte redelijk maar de prijs natuurlijk veel te hoog.

We gaan richting East Hampton waar we zaterdag onze auto papieren op gaan halen. East Hampton is het Wassenaar van NY en wat wil het geval dat we langs een wijnhandel komen. Jos auto gekeerd en naar binnen. In deze omgeving aan goede wijnen geen gebrek en we dekken ons in voor de komende dagen. Een paar kilometer verder komen we op camping Hilters Hill.

Een ruime plek direct aan zee en bijna geen mede bewoners en met het mooiste sanitair gebouw wat ik ooit op een camping gezien heb, en ook nog eens verwarmd zodat we daar s’avonds lekker warm ons dagelijkse spelletje rummi konden spelen.

De andere morgen naar de vuurtoren aan het eind van LI gereden. Helaas, de voorjaar mist beperkte het uitzicht nogal, iets waar we de komende weken vaker last van zullen krijgen.

Zaterdag morgen eerst bij de familie langs om onze auto papieren op te halen, dan door naar de veerboot om de oversteek naar New Londen, Connecticut, te doen.

Als we aan land komen pakken de donkere wolken zich samen en in de loop van de middag begint het te regenen. Dat wordt dus geen Camping. We rijden door het stadje Mystic wat er aardig uitziet en besluiten hier een hotel te zoeken niet wetende dat dit een van de meest toeristische stadje hier is. DeTaber Inn heeft nog 1 kamer vrij, natuurlijk de duurste, maar wat doe je als op dit moment de regen met bakken uit de hemel valt… Dan blijkt deze kamer een bungalowtje te zijn met open haard…

Als hebt droog wordt bekijken we het stadje en genieten de rest van de avond deze huiselijke omgeving.

Op naar Cape Cod, ook een must als je in deze omgeving komt. Ook hier de vakantie stek voor de gegoede Amerikaan, maar veel leuker als LI. We vinden een camping die open is bij Brewster, rijden de volgende dag naar het eind van CC naar het stadje Province. Super toeristisch, maar om deze tijd van het jaar nog mooi rustig en eten oesters (Jos) en onze eerste lobster rol. Het weer is ons deze dagen goed gezind en de zon schijnt.

Boston rijden we ook voorbij, hier waren we ook al eens, dan begint het weer eens te regenen en te regenen en te regenen..We overnachten in een mooi oud boutique hotel, de Garrison Inn in Newburyport.

Als we in Portland aankomen is het lunchtijd en we vragen een voorbijganger waar je hier leuk kunt eten. Hij geeft ons de tip voor een seefood restaurantje. Jos weer aan de oesters, en daarna weer lobster.. als je al in Maine bent.. Jos krijgt oesters uit verschillende rivieren, ook uit Damariscotta. Hebben we nu een doel, hier is ook een camping dus… maar helaas daar staat weer eens het bekende bordje ” closed for… Het wordt dus weer een hotel.

De volgende morgen in Damariscotta eerst nog langs een archeologische plek waar indianen duizenden jaren lang oesterschelpen op de oevers lieten liggen. Begin vorige eeuw was er zelf een tijdje een fabriek die het als kalk afgroef. Gelukkig was het niet winstgevend en is er nu nog het een en ander te zien.

Mount Desset Island, weer zo’n schiereiland dat in begin vorige eeuw door de happy few als vakantieoord werd ontdekt en bebouwd. De happy few is al lang weg, maar het is nog steeds een aantrekkelijke plek om je vakantie door te brengen met een hoge berg, met een mooi uitzicht dus, en leuke kleine dorpjes. Wij

dus opzoek naar het mooie uitzicht vanaf de berg en op zee… niet dus, weer mist.

Vanaf hier rijden we naar de Canadese grens. We vinden het best wat spannend omdat we tot nu toe niet weten hoelang de auto in Canada mag blijven.

Bij St. Stephen gaat een mooie nieuwe weg naar de grens met ook nieuwe douane gebouwen. Het is zondag en nog geen vakantie tijd dus er rijd geen auto.

Je rijdt de Amerikaanse douane gewoon voorbij.. en komt bij een hele aardige Canadese douanier, hij stempelt ons paspoort en dan vragen wij hoe het zit met de auto..Ga hier om de hoek maar even naar binnen… We hadden binnen al een aantal mannen met bewondering naar onze auto zien staan kijken en toen we bij hen binnen kwamen waren ze zeer belangstellend.

We legden onze vraag voor, hoelang mag onze auto hier zijn?, en ze snapten eigenlijk niet waar we het over hadden. Je kunt hier gewoon zolang blijven als je wilt.. Wij; en doen de Amerikanen dan niet moeilijk als we naar Alaska gaan? Nog even gebeld met de collega’s in het ander gebouw maar die vonden het ook geen probleem. Nou, go go go, en enjoy your stay in Canada ….

We rijden met een grote smile Canada binnen, onze auto kan hier mooi blijven tot wij volgend jaar naar Alaska gaan

USA I Alaska

Cantwell Denali: 12.07.2018

De veerboot zet ons over de Yukon rivier en we gaan richting Alaska over ” de top of the world” hwy. Ongeveer 100km goed berijdbare gravel weg over de kam van de bergen tot aan de grens met Alaska.

We mogen Amerika binnen als we eerst nog even onze vingerafdrukken afgeven en $ 6,00 p.p betalen…. ja ja, ze hebben het nodig daar want direct na de grens ligt er een mooie nieuwe asfaltweg die na 5 km ophoud en een zandweg wordt die me aan de weg door het oerwoud in Ecuador doet herinneren.

Chicken… ook een goudgravers nederzetting die nog gedeeltelijk in bedrijf is.

We treffen een oudere man ( 70 )die hier zijn vriend een paar dagen komt helpen graven.

Zelf doet hij dat werk op een boot voor de kust van Alaska waar hij tot 6 uur

per dag onder water zand opzuigt. Amerika, het land waar je als gewone man wel moet blijven werken om aan de kost te komen.

Via Tok naar Delta Junction waar we overnachten. De volgende morgen is het druilerig weer. Bij het tanken vertelde de jongeman aldaar dat het wel erg koud was voor de tijd van het jaar. Er lag verse sneeuw op de bergen. We rijden zuidwaarts de Richsardson Highway en passeren een aantal keren de grote olie pijpleiding naar Valdez en gaan de Denali Hwy op. Na 40 km is een Lodge waar we een kamer kunnen krijgen. We lunchen nog aan het meer in de zon maar kort daarna komen de wolken opzetten en begint het echt te regenen

Na die 40 km gaat het asfalt weer over in gravel die 160 km verder op de George Parks Hwy uit komt.

En die weg is echt de moeite waard! Een van de mooiste wegen die we gereden hebben met fantastische vergezichten. Bijna aan het eind zien we het topje van de Mount McKinley tussen de wolken door.

Het weer is vandaag wat minder, zo ook het Denali NP. De plek waar alle toeristen naartoe gaan of naar toe worden gebracht met bussen en treinen.

Met je eigen auto mag je 26 km het park in, wil je verder moet je met een park bus. We hebben al zo veel gezien dat ons dat laatste niet bepaald aansprak.We vonden de weg de dag er voor, de Denali Hwy, veel mooier dan het stuk NP dat we zagen.

Anchorage : 15.07.2018

Nu gaan naar het zuiden. Nemen nog een kleine pas en komen in Palmer waar we overnachten. We nemen contact op met de familie bij wie Roos 20 jaar geleden een highschool jaar heeft door gebracht. Toen nog in de state New York, 10 jaar geleden zijn zij naar Anchorage verhuisd. We spreken af de volgende middag bij hun koffie te drinken.

De stad heeft niet zo veel te bieden maar we vermaken ons uitstekend door een paar uur de landende en opstijgende watervliegtuigen te bekijken.

Het is heel gezellig bij de familie, we praten over de kinderen en kleinkinderen. Wat we allemaal nog moeten gaan zien en we boeken ter plekke een boottour in Seward.

In het hotel zijn we weer met de wereld verbonden en werken de website bij

USA I Alaska South

Grizzly Lake : 21.07.2018

Maandag morgen dan op weg naar Seward. Eerst richting Homer tot aan het Russian River NP. We vragen aan de ranger of er beren te zien zijn, nou… er zijn er dit jaar nog maar een paar gemeld…

In de rivier wordt volop gevist, via een mooie trap en wandel stijger lopen we langs de rivier. Als we terug lopen zie ik aan de overkant van het water wat zwarts, jawel een beer. Hij verdwijnt helaas snel tussen de bomen. Een stukje verder dan opeens nog twee beren. Het geluk is met ons zal ik maar zeggen.

Hierna kunnen we dus op weg naar Seward, daar aangekomen rijen we ons in in de schaar van Campers die langs het water staan. Plaats gezekerd, nu naar de Exit Gletsjer, waar je vlak bij kunt komen….

Helaas, ook deze is zich aan het terugtrekken en er is niet veel bijzonders te zien. De volgende morgen om 10 uur vertrekken we met de boot voor een dag op het water.

Het weer is perfect, volle zon. We genieten van de besneeuwde bergen rondom, de gletsjers waar we dichtbij komen. En het mooiste is natuurlijk dat we eindelijk de walvissen zien waar we al 5 jaar naar uitkijken. Al die jaren waren we op de verkeerde tijd op de plek waar ze voorkwamen. Nu laten ze zich zien en 1 was er zo goed ons ook nog toe te lachen.

Voldaan gaan we aan het eind van de dag zonverbrand naar bed.

We moeten weer via Anchorage om dan naar het oosten af te buigen. We nemen de kans waar om de olie te laten verversen. Je neemt een hoofdweg, kijkt goed om zich heen, en dan lukt het weer een service bedrijf te vinden waar ze het direct kunnen doen. Wel moeten ze een filter bestellen maar die is er over een uur… die tijd gebruiken wij om te lunchen, een ijsje eten als dessert en dan is dat ook weer gepiept.

Onderweg naar Valdez overnachten we aan de Glenn Hwy op een een kleine camping waar we ons beddengoed wassen, de slaapzakken luchten en nog meer kleien dingen doen. We zijn halverwege onze reis dus dan mag dat ook wel een keer.

Als we verder gaan hebben we een groots uitzicht op de 3 hoge toppen van de Wrangell Mountains.

We gaan weer op de Richardson Hwy, naar het zuiden naar Valdez.

Het weer is ons nog steeds goedgezind en geeft ons een goede blik op de Worthington Glacier waar je bijna tot de voet met de auto kunt komen. Net over de Thompson Pass is een kleine natuur camping aan het Blueberry Lake . We duiken snel in de laatste vrije plek met rondom ons de bergen. Morgen gaan we dan wel naar Valdez…. De volgende morgen hangen de wolken om onze auto en ze begeleiden ons tot bijna aan Valdez. Hier valt niet zo veel te beleven, we wouden eigenlijk een dagje niets doen, maar de campings zijn camper parkeerplaatsen en het is nog steeds bewolkt dus besluiten we maar verder te gaan. In dit geval terug naar het noorden. Aan de andere kant van de pas schijnt vast weer de zon zei Jos….. en zo was het

Net na Glennallen slaan we rechtsaf de Tok Cut-of Hwy op waar we halverwege een kleine camping vinden.

We staan direct aan het meertje met blik op Wrangell bergen, de zon schijn volop dus nemen we onze day off maar hier.

Geen bereik voor de telefoon maar wel internet dus een mooie gelegenheid alles weer bij te werken.

Whitehorse : 26.07.2018

Via Tok gaat het naar de Canadese grens en daarna via Haines-Junction naar Haines. Dit ligt weer net over de grens in Amerika, in zuid Alaska.

De weg is weer boeiend en mooi. Net voor Haines is er een plek aan de rivier waar in het najaar duizenden adelaars komen, nu hebben we er 4 gezien… beter iets…

We zijn mooi op tijd in Haines en gaan s’ middags de kant op waar je beren moet kunnen zien.. we gaan tot het eind van de weg, genieten van het meer en de gletsjers en op de terugweg staan er mensen langs de weg te kijken. Jawel, we hebben geluk,

Moeder beer met 3 kleintjes loopt langs de rivier. Eerst zijn ze best wel dichtbij maar ze lopen van ons weg. We komen aan de praat met een dame die ook staat te fotograferen . Zij is van ene natuur organisatie en volgt deze berin al 14 jaren. Ze is de enige beer die al lange tijd op deze plek leeft, haar eigen territorium. Mooi dus dat we haar zien.

De andere kant van Haines bekijken we de volgende dag. Ook hier veel gletsjers aan de overkant van het water.
We gaan wat eten en dan naar de veerboot die ons naar Skagway brengt. Er zijn veel auto’s die meewillen en het duurt dus heel lang voordat we vertrekken. Het duurt bijna nog langer om weer van de boot af te komen. Efficiëntie kennen ze hier nog niet. We zijn dus vrij laat en de campings vol. We worden doorverwezen naar een natuurcamping 10 km verder op. Weer een mooie route langs het water brengt ons waar we willen zijn. Ook hier lijkt alles vol maar we blijven toch maar een nachtje.

De volgende morgen een rondje door Skagway gereden. Het is helemaal opgeknapt in oude stijl. Het stadje wordt aangedaan door cruise schepen. Toen wij aankwamen lagen er 4, kun je nagaan hoe druk het er was. Het is dus meer Disney…

Dit doet ons besluiten hier niet langer te blijven en weer naar Whitehorse in Canada te gaan waar we op de heenweg ook waren. We moeten nu we naar het zuiden willen een gedeelte dezelfde route rijden dan op de heenweg en dit is nog geen 80 km om en een goede mogelijkheid om onze voorraad aan te vullen. Het is voorlopig de laatste grote plaats.

Na een dikke week slapen in de auto nu weer een nachtje hotel.

Bolivia | National reserve Eduardo Avarua

San Juan : 02.01.2016

Onze reis door Bolivia ondernemen we vanuit San Pedro de Atacama in Chili, we hebben besloten dit deel van de reis niet met onze eigen auto te doen maar georganiseerd.

De reden hiertoe is de kans op slecht weer (El Nino), de route die slecht of helemaal niet is aangegeven en dat het erg moeilijk of geheel onmogelijk is voor buitenlanders om in Bolivia diesel te kopen. hoorden van meerdere buitenlanders dat er tot wel 25% water was toegevoegd aan de diesel (Bolivianen rijden uitsluitend benzine auto. We boeken in San Pedro een 4 daagse tour door het Nationaal Park Eduardo Avarua en de Salar de Uyuni

Op oudejaarsdag worden we opgehaald en naar de grens met Bolivia gebracht.
De grenspost met Bolivia is een schuurtje hoog in de bergen.We krijgen nog een ontbijt en dan gaan we met een 6 persoons landcruiser verder. Onze mede reizigers zijn 4 nette jonge dames, 2 uit München en 2 zussen uit de USA.

De Amerikaanse dames moeten 160 dollar per persoon betalen voor een visum

Deze dag zien we Lago Blanca, Lago Verde en Lago Colorado.Ze hebben ook werkelijk deze kleuren, dat komt door de mineralen en algen in het water

Flamingo’s maken het plaatje kompleet. Het landschap is onbeschrijfelijk en adembenemend mooi.

We overnachten in een zeer eenvoudig onderkomen op 4200m, het is s’avond erg koud en natuurlijk is er geen verwarming, we delen met zijn zessen de kamer en verfrissen ons met vochtigedoekjes.

De kachel zou het moeten doen voor een warme douche maar zoals je ziet is het beter dat we het niet hebben geprobeerd die aan te steken.

De tweede dag verder door het prachtige landschap met
meer meren en flamingo’s. Ook zien we nog een vulkaanlandschap met geisers en veel geblubber.

In San Juan overnachten we in een zout hotel, op de vloer zout, de wanden zout, het bed, de tafel en banken zout.

Bolivia | Salar de Uyuni

San Pedro : 03.01.2016

De volgende morgen om 4 uur op om de zon op te zien komen boven de Salar de Uyuni. de
grootste zoutvlakte van de wereld.

Helaas wolken voor de zon. Na een rondwandeling op het eiland Incahuasi genieten we van een koud picknick ontbijt

Daarna gaan we over de zoutvlakte verder en maken een foto stop waar vooral de meiden zich uitleven in alle mogelijke poses en spielerei met fles en speelgoed dinosaurus

Door de oneindige zoutvlakte verdwijnt het perspectief.

In de stad Uyuni nog een bezoek aan het trein kerkhof, dan brengen we de zussen naar het vliegveld en gaan naar het reisbureau en nemen afscheid van onze chauffeur

Uyuni maakt zich klaar voor de Dakar rally die daar over een paar dagen komt.

Een paar uur later gaan we verder met een nieuwe auto en we bereiken deze middag het hoogste punt van de tour namelijk 4950m. Tegen de avond bereiken we ons laatste hostel deze ligt ook boven de 4000m, het beste van allemaal, voor een korte nacht. De volgende morgen om 5 uur vertrekken zodat we op tijd aan de grens zijn waar de volgende groep klaar staat. Wij gaan met de bus weer naar San Pedro terug.

Der Kleinbus holt uns ab und bringt uns zu Grenze Bolivien, wo wir umsteigen in 6 Personen Geländewagen. Mit uns sind 2 nette Mädels aus München und 2 aus USA. Wunderschön ist der Landschaft, Lago Blanca, Lago Verde und Lago Colorado, alle mit Flamingos, die Farben kommen von die Mineralien und Algen im Wasser.
Wir übernachten in ein sehr einfache Unterkunft , 6 Bett zimmer und keine Dusche. Am nächsten Tag weiter, genau so schön und enden im Salzhotel in San Juan.
Um 5 morgens dann zur Sonnenaufgang über der Salar de Uyuni, aber, Wolken …
Frühstück in die Kälte, danach Foto Spielerei auf der Salar.
yuni Fahrer und wagen gewechselt haben, fahren wir wieder loss. Uyuni bereitet sich vor für der Dakar Rally die in einige Tage vorbei kommt.Nachdem wir der Züge Friedhof in Uyuni besucht haben, die beide USA mädels zur Flughafen gebracht und in U
Noch eine Übernachtung und wieder früh auf damit wir rechtzeitig an die Grenze sind wo der nächste Gruppe wartet.

Peru | Arequipa Lima

Huaraz: 16.01.2016

In Tacna was het onverwacht gezellig, na geld gewisseld te hebben en een ronde om de Plaza kwamen we in een leuk restaurant waar we een kleinigheid aten. En lekker dat het was!

Van Tacna naar Arequipa gaat het weer door woestijn gebied en dat zal tot Lima zo blijven weten we nog van de vorige keer

Een klein hotel midden in de stad maar een paar blokken verwijderd van de Plaza. Dus direct na aankomst wat gaan eten en rondgelopen. Jos kon zich nog veel herinneren maar ik niet.

Alleen het klooster kwam me nog bekend voor.

Vanaf onze hotel kamer kunnen we daar een klein blauw stukje van zien. Op 6 Januari zijn we weer het zenit gepasseerd. Ergens tussen Tacna en Arequipa . Van Arequipa naar Pisco, een nostalgische toer, dit stuk deden we ook al in 2004.

Omdat de afstand te groot is overnachten we in/bij Hotel Puerto Inca op de campingplaats direct aan zee. Als we ons douchen verwonderen we ons er over dat de zeep niet schuimt, geen wonder het water is zout! Zeewater dus! Dat geeft niet bepaald een schoon gevoel..

We volgen de Pan American langs de kust. In Nazca is er niet veel veranderd. De toren van waaraf je de figuren kunt zien staat er nog net zo, alleen moet je nu entree betalen en staan er een paar souvenirs kraampjes. Dan naar Ica, naar de lagune met de zandduinen

Daar heeft de commercie toegeslagen, het is een grote kermis. Jammer maar dat heet vooruitgang en die zie je wel overal. Vergeleken met 12 jaar geleden is er veel nieuwbouw en nieuwe wegen. Dan naar Paracas, het kleine vissersdorp waar we toen zo lekker hebben gegeten met die trommelende zwarte muzikant We hebben er weer lekker gege
ten en de zelfde muzikant gaf weer een perfect concert. Alleen zijn er veel hotels bij gekomen bijna tot aan Pisco.
Hier slapen we en gaan de volgende dag in alle rust op pad, tot Lima is het niet zo ver dus tijd om inkopen te doen en de auto te laten wassen.

Zondagmorgen om 7 uur vertrokken, dan denk je dat er niet veel te doen zal zijn op de autobaan. Zo niet in Lima, de stad leeft volop, we missen een afslag en belanden in de stad. Moeten langs de grootmarkt, het verkeer is een grote chaos maar wel leuk om mee te maken.Van Lima naar Barranca nog langs de zee, dan buigen we rechtsaf richting bergen.

We lunchen op 4000 m hoogte, dat merk je weer meteen. Alles lekker rustig doen! Nu in Huaraz, lekker koud op 3000 m, dus maar een hotel. Campings zijn hier zo wie zo niet.

Peru I Cordillera Blanca | Canon del Pato

Chimbote: 18.01.2016

Een dagtrip naar Lagunas Llanganuco. 50 km ten noorden van Huaraz buigen we rechtsaf.

Een onbevestigde weg van 25 km slingert omhoog naar 3850 meter waar de meren liggen.

De hellingen zijn tot op grote hoogte bewoond door de indiaanse bevolking. Ze bewerken hun kleine akkers zoals we zien voornamelijk nog met de hand.

We bevinden ons hier midden tussen de bergen met toppen boven de 6000 meter. De witte gletsjers blinken in de zon. Blanca…..

Op de weg terug heeft Jos het nationaal gerecht gegeten, Cuy (cavia

Van Huaraz via de Canon del Pato naar Chimbote aan de kust. Een rit van 200 km waar we
de hele dag voor nodig hebben

Hier komen de Cordillera Blanca en Cordillera Negra bij elkaar. Tot aan de Canon is het een normale asfalt weg. In de Canon is het nog 1 baan die kronkelt door 35 tunneltjes, ooit gebouwd voor een spoorlijn.

Het ravijn is behoorlijk diep, ik kijk maar liever vooruit…

Daarna houd het asfalt op en het dal en de weg breder, we hebben nog 70 km piste voor de boeg. Onze auto is natuurlijk gemaakt voor zoiets maar dan moet je hem niet ombouwen tot kampeer auto. Met een gangetje van 20 km sukkelen we voort en genieten volop van de
omgeving ondanks het gerammel van de potten en pannen en wat we al zo meer aan boord hebben. We willen onderweg eten maar vinden geen geschikte plek. Het is onvoorstelbaar dat in deze onherbergzame omgeving nog mensen kunnen leven. Als er ook maar ergens een beetje groen is staan er huizen en verbouwen ze wat.
Als we om 4 uur de grote weg bereiken gaan we daar eerst maar eten. Na nog een dik uur rijden komen we in ons hotel in Chimbote.

In die Nähe von Huaraz machen wir ein Tages Ausflug in die bergen zu 2 kleine Lagunen. 25 km Piste in Schlangen Linie der Berg hoch. Überall wohnen und arbeiten die Einwohner auf deren kleinen Acker. Rund herum sind die 6 tausender Berge.

Dann wieder weiter Richtung Küste. Wir nehme die Route durch die Canon del Pato

Die Straße ist sehr schmal und geht durch 35 Tunnel, aber noch asphaltiert. Aber irgendwann haben wir noch 70 km Piste zu meistern….und mit nur 20 kmh dauert das…am Abend erreichen wir die Chimbote.

Peru | North Amazonas

Nambala: 19.01.2016

We gaan wat cultureelst doen en bezoeken de Huaca del Sol y de la Luna, archeologische plaatsen bij Trujillo, het zand van de woestijn had hier de resten van een stad en tempel begraven.

Alleen de piramide van de zon stak er nog boven uit

Daarna rijden we naar de badplaats Huanchano waar we een kampeer plek vindenDe volgende morgen vroeg rijden we langs het strand en ziende vissers met hun riet bootjes.

Na een saaie rit komen we in Chiclayo. Onderweg had Jos een kleine lekkage ontdekt. Bij het hotel konden ze ons een garage aanbevelen.
Wij daar naar toe, zij zoeken en niets vinden. Wel hebben we daar de olie en andere vloeistoffen laten verversen. Daarna maar een drankje bij het zwembad gedronken. Even relaxen.

Een lange rit van 400 kilometer brengt ons van de zee weer in de bergen, de provincie Amazonas. We verblijven een paar dagen in Chachapoyas.

De auto lekt nog steeds, wij weer opzoek naar een garage. Nou ja garage, een klein mannetje blijkt de expert voor radiatoren. Draait de heleboel uit elkaar, vindt ook niks, en schroeft het geheel weer samen.Als ik vraag wat het moet kosten wil hij € 35,– , dat vond ik wel wat te veel en zei dat de helft meer dan genoeg was. Hij weg om zijn baas te vragen, natuurlijk was dat ook OK.

Ondertussen had ik een dag trip naar Kuelap geboekt. De volgende morgen worden we bij het hotel opgehaald. Het is bijna 3 uur rijden over een onverharde kronkelende bergweg. Daarom niet zelf rijden.

Kuelap ligt net als Machu Picchu boven op berg. Na een wandeling van 2,5 km kom je bij een nog door groen overwoekerde ruïne. .Het is nog slecht ontsloten maar er wordt gewekt, door Fransen en Zwitsers, aan een gondelbaan dat het een stuk makkelijker maakt.

Een tropische regenbui ontlaad zich vlak voor we terug zijn, het is gelukkig net droog als we bij ons hotel aankomen.
Gesticht door de Chachapoyas, maar kort door de Inka’s bezet en door de Spanjaarden links laten liggen was het volkomen vergeten. Nog niet zo lang geleden werd het weer ontdekt en als een van de belangrijkste argeologische plaatsen, gelijk aan Mchu Picchu gezien. Morgen gaan we naar de grens met Ecuador.

Jetzt mal was kulturelles, bei Trujillo besuchen wir die Ausgrabung Huaca del Sol y de la Luna. Übernachten im Bade Ort Huanchano, am nächsten morgen sehen wir die Fischer mit Ihre Stroh boten. Wir fahren,noch immer durch die Wüste, nach Chiclayo zur übernachten. Eine lange Fahrt von 400 km bringt uns wieder in die Berge nach Chachapoya. Wir sind im Regenwald der Region Amazonas. Hier gibt es das fort von Kuelap. Erst vor 30 Jahre entdeckt und als sehr wichtig empfunden, genau so wichtig wie Machu Picchu. Mann ist dabei ein Seil Bahn zu bauen die die Anfahrtszeit um 2 Stunden verkürzt. Unser letzte Tag in Peru geht bis kürz vor die Grenze nach Ecuador.

Auf der Fahrt nach Chiclayo gückt Jos, einfach mal so unter das Auto und sieht einige kleine Tropfen. In Chiclayo zur eine Werkstatt, die Kücken nur und finden nichts. Also weiter nach Chachapoya, wir verlieren noch immer Flüssigkeit aber wissen jetzt das es aus das Kühlsystem kommt.
Wieder zur Werkstatt, ein kleiner alter Mann ist der Radiator Experte. Schraubt alles ab und findet natürlich auch nichts, und will dann auch noch ein Haufen Geld! Nicht mit mir!
Wenn wir zur Grenze fahren Gießen wir immer Flüssigkeit nach. Am nächsten morgen liegt auch Wasser auf den Boden. Wir müssen weiter über die Grenze nach Ecuador.
Die Straße ist ein Sand weg. Auf der Karte steht das dass 120 km so weiter geht. Alle 20 km nachschauen und Wasser nachfüllen und hoffen das wir Vilcabamba erreichen, der nächste größere Ortschaft.
Nach 60 km aber die Erleichterung, eine neue Beton Straße! Wir erreichen das Hotel und fragen nach eine Werkstatt. Ein junger Mann der englisch spricht begleitet Jos dahin. Der Werkstatt eigner schickt den weiter zur seinem Bruder der mehr Ahnung hat. Der legt Sicht erst mal unterm Auto und kuckt minutenlang. Kommt hoch und zeigt Jos ein kleines Loch oben in ein Schlauch, verursacht durch ein verbindungs Ding vom nebenliegende Leitung. Gefunden! Ein Taxi soll ein Ersatz Schlauch aus der nächste Großstadt holen und morgen um 11 das Auto wieder fahrtauglich sein.
Und so war es dann auch……

Ecuador I Highlands South

Guayaquil: 25.01.2016

We verwachten, volgens de kaart, minstens 100 km piste te moeten rijden maar tot onze grote blijdschap is de weg tot de grens met Ecuador nu geheel geasfalteerd. We controleren geregeld de koelvloeistof want het lekt nog steeds. Net voor de grens overnachten we bij een Engelse dame die daar een klein resort heeft.Ze heeft maar 8 kamers en je krijgt geen ontbijt. Het ligt echt aan het eind van de Peruaanse wereld. Er komt bijna nooit iemand voorbij. Het gaat haar dan ook niet al te best.

De volgende morgen zijn we om half acht bij de grens, die officieel zo laat open gaat. Om kwart over acht komt de Peruaanse douanier…De brug over en we zijn in Ecuador.

De grens formaliteiten duren hier wat langer, ze hebben wel een computer maar geen internet. Per telefoon worden alle gegevens van de auto letter voor letter doorgebeld. Dan wachten tot ze terug worden gebeld en ze het nummer voor onze visum krijgen. Gelukkig doet hun printer het wel. Al met al hebben we 2 uur nodig gehad. Dan gaan we Ecuador binnen, de weg is een zandpad, langzaam kruipen we de berg op en af.

We controleren geregeld het koelwater en hopen onze eindbestemming voor deze dag te bereiken. Ook hier volgens de kaart 160 km piste. Maar, hoera, na 60 km zien we een mooie nieuwe beton.

We komen aan in Vilcabamba. Bij het hostel vragen we of ze een goede garage weten. We krijgen een adres en een jonge man die ook Engels spreekt gaat met Jos mee. Bij de garage zegt de eigenaar dat ze naar zijn broer moeten, die heeft er meer verstand van! De broer gaat eerst eens zo’n 10 minuten onder de auto liggen kijken. Komt er onderuit en laat Jos zien waar het lek zit.

Een klein gat in een slang veroorzaakt door een daarnaast zittende bevestiging. De oplossing, hij stuurt een taxi naar de volgende grote stad, 40 km verderop, die daar een nieuwe slang ophaald. We kunnen de volgende dag om 11 uur bellen of de auto dan klaar is. En dat is hij! Wij weer blij! Het zuiden waar wij door kwamen was mooi maar arm. Vilcabamba ligt in het tropisch regenwoud en het stikt er van de toeristen. Veel, oudere, Amerikanen??Bij navraag blijkt dit al van ouds her een toeristische plaats te zijn.

Op weg gaan naar Cuenca. Het landschap wordt weer kaler, wel rijden we steeds op een hoogte van 3000 m.
Cuenca is een grote stad. We staan 2 nachten op een camping dicht bij het centum.
Het weer is minder, wolken en af en toe regen, wat voor een stad bezoek niet zo erg is.

Nu zijn we ca. 100 km verder naar het noorden bij de ruïnes van Ingapirca. De belangrijkste opgraving van de Inka’s in Ecuador.

Na een lekker, maar koud, ontbijt gaan we op weg. We rijden nog even om over Canar waar we een kort bezoek brengen aan de markt. Altijd leuk om te.

zien de handel in dingen die wij niet kennen of bij ons niet meer zo te koop zijn. Ik heb een nieuwe vrucht geprobeerd en gelijk maar een paar gekocht. Hoe ze heten??? Maar ze zijn te eten.

Van 3000 meter gaat het vandaag naar zee niveau. Eerst stralende zon maar op 2000 m duiken we de wolken in en blijft het mistig tot we bijna beneden zijn. Nu in Guayaquil waar het vochtig warm maar bewolkt is.

Equador | Coast

Salang: 29.01.2016

Als we maandagmorgen wakker worden regent het pijpenstelen. gaan de stad in op zoek naar een reisbureau omdat we de laatste week van de vakantie naar de Galapagos eilanden willen

We vinden er een die alles keurig voor ons organiseert.
duurt wel een paar uurtjes en vele dollars lichter gaan we nog wat rondlopen door het centrum.

Van Guayaquil naar de kust ligt een 4 baans weg dus we zijn er zo. Het liefst willen we kamperen maar campings zijn dun gezaaid hier. Het alternatief is een hostel. Vlak voor ons voor die dag gezet einddoel zie ik een bord met Hostel – Camping Islamar…

Wij de berg op, komen boven, een man doet de poort open en begint in het Duits tegen ons te praten. Het is een Zwitser die hier al jaren zit. Hij brengt ons naar een van de mooiste kampeerplekken. Boven op de klif met blik op het kleine stadje Salango en de vissersboten in de baai. We besluiten direct om hier twee nachten te blijven

Op je verjaardag wakker worden met zo’n uitzicht…

Wij zijn Jos & Marja